Rozdział XII

Na dworze zrobiło się ciemno. Już miałam przebierać się w piżamę i kłaść się spać, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam, jeszcze w ubraniach od Miiko. Stał tam Nevra.

- hmn… To dziwne. Ponoć nie masz żadnych ubrań, księżniczko, a tu proszę, te wyglądają na całkiem nowe…

- Dostałam je od Miiko… Um… Wejdź, śmiało. – Wpuściłam go do środka. – Domyślam się, że ty też przyniosłeś mi jakieś ciuchy?

- Czyli nie jestem pierwszy? Widziałem, że po południu nie czułaś się najlepiej, więc pomyślałem, że zajrzę do Ciebie później. Widać inni też się o Ciebie martwili.

- Martwiłeś się o mnie?

- Oczywiście. Mężczyzna powinien się zająć kobietą w potrzebie, ale wygląda na to, że czujesz się już całkiem dobrze. To może przymierzysz mały prezencik ode mnie? Znalazłem Ci coś jednocześnie odpowiedniego na skradanie się po nocy, a także seksownego, abyś mogła pokusić męskie oko – Mrugnął do mnie

- Chyba podziękuję…

- Spokojnie, to całkiem ładny strój, nazywa się Misty Rogue. Popatrz!

- Oh…!

- Chyba się podoba. – Uśmiechnął się do mnie zadziornie.

- Cóż… - Nie potrafiłam zaprzeczyć. – Ma w sobie to coś…

- W takim razie przymierz go dla mnie.

- C-co?!

- Będzie Twój, jeśli go dla mnie przemierzysz. – Uśmiechnął się, wydawał się zupełnie poważny.

- Nie ma mowy!

- Skoro nie będziesz w nim chodzić, to go zabieram…

Zacisnęłam wargi. Z jednej strony bardzo go chciałam, ale moja duma…

- To idź. – Odwróciłam głowę w bok.

- Haha, widzę, że go chcesz. Po prostu go przymierz, chcę wiedzieć, czy w ogóle pasuje. – Uśmiechnął się do mnie. Rozważałam przez chwilę.

- No… Dobrze. Logiczne.

Stał tak patrząc na mnie.

- No… Dalej!

- Chyba żartujesz, najpierw wyjdź!!!

Wyszedł śmiejąc się w głos. Chyba się w coś wpakowałam…

Przekręciłam zamek w drzwiach, żeby mnie czasem skubany nie podglądał i przebrałam się. Podziwiałam się przez chwilę przed lustrem.

- Długo Ci to zajmuje. – Usłyszałam głos Nevry zza drzwi.

- Już, zawiązanie takich długich sznurówek nie należy do łatwych!

Wyszłam przed drzwi swojego pokoju. Nevra aż zagwizdał.

- Wyglądasz seksownie. – Obszedł mnie dookoła, nagle zatrzymał się i złapał mnie za boki – Masz idealną figurę!

- C-co?! Przestań! – Wyrwałam mu się.

- Spokojnie, przecież nic Ci nie robię. Mówię tylko, że jesteś ładna.

- To brzmiało trochę inaczej… - Fuknęłam.

- Naprawdę Ci w tym do twarzy… No i możesz teraz łatwo skryć się w cieniu… Cóż, czas już na mnie, ale jakbyś chciała spędzić ze mną noc, mój pokój….

- NIE! – Zatrzasnęłam mu drzwi, jak myślałam p r z e d nosem, jednak usłyszałam głone

- AAAU!

- O Boże, Nevra! – Otworzyłam szybko drzwi – Nic Ci nie je… - Ale zobaczyłam tylko roześmianą twarz wampira… - Jesteś gorszy niż Ezarel.

- Ale zobacz, byłoby Ci przykro, gdybym zniszczył sobie mój piękny nosek, prawda?

Znów zatrzasnęłam drzwi. Nie przepadałam za zboczeniem Nevry, ale było mi miło, że o mnie pomyślał…

Następnego ranka czułam się naprawdę wypoczęta. Nieprzyjemne doświadczenia z lasu, weszły już w niepamięć. Zastanawiałam się, który strój powinnam dzisiaj założyć. W końcu to chyba zrobi danej osobie przyjemność. Po naprawdę długich rozważaniach, zdecydowałam się na zestaw od Ykhar. Był wygody i przewiewny, a dzisiaj było ciepło. Miiko znów dała mi robotę, tym razem bardzo prostą. Musiałam tylko poszukać paru rzeczy, większość znalazłam na targu, ostatni składnik był praktycznie tuż za bramą, więc Jamon przeszedł ten kawałek ze mną.

- Dziękuję. Szukanie teraz kogoś, żeby ze mną wyszedł byłoby dość kłopotliwe, zwłaszcza, że miałam wyjść tylko za samą bramę.

- Jamon pomaga faery w potrzebie. – Oznajmił wracając do swoich spraw. Wcześniej wydawał mi się potworem, ale jest całkiem miły.

- Gardienne, wszędzie Cię szukałem.

- Leiftan? Masz dla mnie nowe zadanie? Za chwilkę, tylko zaniosę to do Miiko. – Ale zatrzymał mnie.

- Nie, nie, to nie to. Mam coś dla Ciebie. Wczoraj byłem na misji i dowiedziałem się dopiero dzisiaj rano.

- Leiftan.. nawet ty?!

- Cóż… straż jest trochę jak rodzina. Gdy jeden jest w potrzebie pomagamy wszyscy. W każdym razie popytałem trochę innych co Ci kupili i zauważyłem, że nie masz nic cieplejszego. Wiem, że jest jeszcze wczesna jesień, ale w razie nagłych chłodów lub gdybyś miała misję w jakiejś chłodniejszej części Eldaryi nie masz niczego odpowiedniego. Ezarel podał mi Twój rozmiar, więc już ku…

- Skąd Ezarel zna mój rozmiar?!

- Z Twojej sukienki, wziął ją do naprawy… Nie wiedziałaś?

- Nawet nie zauważyłam, że jej nie ma…

- Widzę, że nadmiar nowych ciuchów spowodował zapomnienie starych – Posłał mi miły uśmiech. Typowy dla Leiftana. – Wracając, to dla Ciebie.

Aż zaniemówiłam.

- To zestaw Cosy Winter. Ciężko go zdobyć o tej porze roku, ale jeden z Purroksów był mi winien przysługę… Ale jakbyś wolała inny kolor, zimą na pewno się pojawi.

- Jest… Cudowny! – Nie mogłam się powstrzymać, żeby go nie uściskać.

- Oh, przeszkadzam wam?

- Ezarel? Wybacz, nie zauważyłam Cię…

- Zauważyłem.

Dziwne, dlaczego tak nagle zrobiło mi się głupio?

- Właściwie Tobie też muszę podziękować. Ty wszystko zorganizowałeś, prawda?

- Nic nie organizowałem. Ja tylko wyśmiałem sierotkę Marysię bez ubranek. Nie moja wina, że reszta się nad Tobą zlitowała.

- Ja muszę już iść. Daj, wezmę te składniki i zaniosę do Miiko. I tak tam teraz idę. – Leiftan odszedł. Zostaliśmy sami z Ezarelem.

- Cóż… Też już pójdę.

- Czekaj…! – Złapałam go za rękę, ale wyrwał mi się natychmiast.

- Nie dotykaj mnie!

- A-ale…  Myślałam, że już się pogodziliśmy!

- Ja… Po prostu nie lubię, jak dotykają mnie ludzie… Mam dużo pracy. Tez powinnaś się czymś zająć, a nie wykorzystywać innych, by dokańczali za Ciebie Twoją robotę.

- Ty stary, wstrętny Bucefale! – Krzyknęłam za nim wściekła.