Rozdział VI

Wróciłam do kwatery główniej całkiem pogrążona w myślach. Nawet nie zauważyłam, kiedy doszłam pod drzwi sali alchemicznej.

- No, nareszcie, ile można czekać?

- Miałam mały poślizg.

- Twój eliksir jest już prawie gotowy. Idź po Miiko, chcę, żeby przy tym była.

Zrezygnowana poszłam do Miiko. Nigdy nie dogadam się z tym elfem… Lisica od razu za mną poszła. W pomieszczeniu byli też już Valkyon i Nevra.

- Nareszcie, możemy mam wszystkim udowodnić, że ta oto ziemianka jest stuprocentowym człowiekiem. – Ezrael wydawał się być rozbawiony.

- Mam to wypić? – Spojrzałam na miksturę

- Polejemy Ci tym rękę – Odpowiedział mi Valyon, a Nevra dodał

- To nie boli.

- Aż tak – Ez dokończył z uśmiechem…

Wyciągnęłam rękę, a Ezrael nalał mi na nią kilka kropel eliksiru. Nic się nie wydarzyło.

- To wszystko?

- Powinno się już coś dziać – Valkyon zmrużył oczy.

- Tak jak mówiłem, od początku miałem rację! Tylko marnowaliśmy czas!

- Ez…! – Miiko próbowała mu przerwać.

Poczułam się dziwnie. W pewnym momencie miałam wrażenie, że płonę. Laboratorium zaczęło się rozmywać… Widziałam tylko przed sobą postać, a raczej same kontury postaci…

- Wszystko będzie dobrze, trzeba Cię tylko stąd zabrać… - Usłyszałam męski głos. Nigdy wcześniej go nie słyszałam, chociaż moje serce podskoczyło radośnie na jego dźwięk.

- Nie wiem, czy… - kobieta… Bardzo, bardzo znajomy głos…Mój głos!

- Zaufaj mi.. Musisz… Stąd… Odejść…

- Mmmm… K..ael… - Otworzyłam oczy. Valkyon i Nevra trzymali mnie, najwyraźniej zemdlałam.  – C-co się stało…?

- Twoja ręka cała się zapaliła… - Powiedziała Miiko – Nie ma wątpliwości… Więc Ezarel, co mówiłeś? Że ona nie jest wróżką? Że nie ma wątpliwości?

- Ezarel…! - Powiedziałam nagle i spojrzałam na elfa, jakbym zobaczyła go po raz pierwszy w życiu… Miałam nawet przez chwilę wrażenie, ze widzę go po raz pierwszy… - Nie…. Ty nie jesteś…

- Dobrze się czujesz? – Valkyon i Nevra w końcu mnie puścili.

- Bolało Cię? Nie powinno… - Nawet Nevra wyglądał na zmartwionego, ale ja nadal wpatrywałam się w Ezarela.

- Cóż, przynajmniej wreszcie się nauczyła, jak mam na imię!

- Nie ma wątpliwości… Ona jest faery. Gardienne, czy teraz…

- Muszę stąd iść. – Powiedziałam nagle

- Obawiam się, że w tej sytuacji nie mogę pozwolić Ci odejść…

- Nie… Muszę wyjść, muszę… Zaczerpnąć świeżego powietrza.

- To zrozumiałe… - Miiko nareszcie wydała mi się bardziej… Ludzka? – Idź.

Wyszłam. Usłyszałam tylko za sobą szept Ezarela. Jakby nie chciał, bym to słyszała.

- Myślisz, że po tym wszystkim możemy ją teraz zostawić samą…?

Poszłam do ogrodów. Poczułam się lepiej. Ale coś nadal nie dawało mi spokoju… Musisz stąd odejść… Kim był ten mężczyzna. Czy mnie znał? Czy… Ja go znałam? Z jakiegoś powodu poczułam dziwny smutek…

- Gardienne?

- Mery? – Spojrzałam na niego zdziwiona. Na szczęście nie zdążyłam się z tego wszystkiego rozpłakać. – Witaj, jak się ma Twój chowaniec? Nie jest z Tobą?

- Nie, nie mam pojęcia gdzie poszedł…

- Proszę, nie mów mi, że znowu go zgubiłeś…

- Nie, poszedł ze mną moją mamą na spacer!

- A czemu nie jesteś z nimi…?

- Zgubiłem się.

Uśmiechnęłam się nieco.

- Pomóc Ci ją znaleźć?

- Tak!

Nareszcie poczułam się przydatna. Okazało się, że szli w stronę lasu. I my tam poszliśmy. Mały wydawał się dobrze znać to miejsce, po prowadził mnie biegnąc między krzakami.

- Tu zazwyczaj chodzimy zbierać jagody! – powiedział rozradowany – A tam jest rzeka!

- Rozumiem, ale nie ciągnij mnie tak, bo jeszcze my się zgubimy.

- Nie zgubimy, znam to miejsce jak własny dom!

W końcu natrafiliśmy na jego mamę. Mery uradowany wskoczył w jej ramiona. Kobieta podziękowała mi i razem z małym crylasmem poszli dalej zbierać jagody.

Zostałam sama. W lesie… Kompletnie nie wiedząc, gdzie jestem..!

- Trzymaj się Gardienne… - Mówiłam sobie – Na pewno przechodziłam tędy… Nie, tamte krzaki były większe…- Słońce powoli zaczynało zachodzić… -Spokojnie, jeszcze co najmniej kilka godzin, zanim zrobi się ciemno… - Krzyknęłam. Potknęłam się i zjechałam po małym zboczu prosto w wielką dziurę. Wyglądała jak pułapka z kreskówki, choć było widać, że to naturalna dziura. Łzy napłynęły mi do oczu.

- No pięknie! I jeszcze niech zeżrą mnie wilki! – Warknęłam. Usłyszałam, że coś się za mną poruszyło – Z tymi wilkami to… Ja tylko żartowałam… - Odwróciłam się i… Zobaczyłam najsłodsze stworzenie, jakie kiedykolwiek widziałam!

Biały stworek spojrzał na mnie ogromnymi błękitnymi oczami, ale momentalnie się wycofał….

- Nie bój się… - Sprawdziłam, czy mam jakieś jedzenie, ale znalazłam tylko małą, różową miotełkę z piór, którą zabrałam ostatnio przypadkiem ze sobą z pracowni Ezarela. – Zobacz! – pomachałam przed stworkiem – Mam zabawkę!

Zwierzak, choć niepewnie podszedł bliżej i zaczął się ze mną bawić.

- Też tu utknąłeś, tak? Zgubiłeś swoją mamę?

Pisnął. Wzięłam go na ręce

- Ty chyba jesteś dziewczynką, co? Fajnie byłoby Cię jakoś nazywać, a nie tylko „stworzonko”, prawda? Pomyślmy… Nazwę Cię Seraphine! – Położyłam ją na ziemi, ale nadal trzymała się blisko mnie. Wydawała się zadowolona. – Jakoś stąd wyjdziemy… Prawda?

***

- Wygląda na to, że poszła zaprowadzić Merego do jego mamy. – Kero wyglądał na zatroskanego. – Mery powiedział, że potem się rozdzielili i nie wie, gdzie poszła.

- W takim razie nie sądzę, żeby uciekła, raczej się zgubiła… - Miiko westchnęła. Chyba cieszyła się, że Gardienne jednak nie postanowiła uciec.

- Mówiłem, żeby nie zostawiać jej samej… - Mruknął Ezarel.

- Od kiedy się tak o nią martwisz?- Nevra szturchnął go w bok, elf naburmuszył się.

- Jak nie mamy jej na oku to wychodzą z tego samego kłopoty. – Odparł.

- Dobrze, wystarczy. Musimy ją znaleźć, idźcie do lasu i poszukajcie jej. Alajea, ty pójdziesz z Ykhar Przeszukacie miejsce, w którym znalazłyście ją za pierwszym razem. Kero i Nevra, wy pójdziecie na sa kraniec, Nevra świetnie się orientuje po ciemku, Valkyon i Ezarel, wy na środku. Wystrzelcie flarę, jak się znajdzie… Miałeś rację, Ez… Nie powinniśmy jej wtedy zostawiać…

***

- A więc po to tu zeszłaś, skusiły Cię, co? Ale muszę przyznać, że są całkiem niezłe… No nic… Trzeba spróbować jeszcze raz. – Serafina spojrzała na mnie smutno – Nie martw się, już mi lepiej. Tym razem na pewno dam radę się wspiąć!

Wzięłam Serafinę pod kurtkę.

- Trzymaj się mocno. – Zaczęłam się wspinać po korzeniu drzewa. Ręce strasznie mnie bolały,  po tym, jak zsunęłam się przy poprzednich próbach. Ale ostatnio już prawie byłam na górze, jeszcze trochę…

- Gardienne!

- Valkyon! Ezarel!

- Co ty tutaj robisz!? – Oboje wyglądali na zdziwionych.

- Wpadłam! Potknęłam się, gdy wracałam, już od kilku godzin próbuję stąd wyjść!

- Powinniśmy zrzucić jakąś lianę.. Poczekaj… Valkyon, zetnij tę.- Chłopaki zrzucili mi lianę. Chwyciłam się jej mocno, syknęłam.

Valkyon wyciągnął mnie dość szybko i z łatwością. Był bardzo silny, nie wyglądał na aż tak silnego.

- No już, mamy Cię. Napędziłaś nam niezłego strachu.

- I narobiłaś sporo kłopotów. – Komentarz Ezarela może nie był zbyt miły, ale… Uśmiechał się, jakby cieszył się, że nic mi nie jest. Nagle zmarszczył brwi. – Twoje ręce…

- To nie była Twoja pierwsza wspinaczka, co? Nie powinnaś była tego robić z tak pokaleczonymi dłońmi. – Valkyon zwrócił mi uwagę, ale natychmiast odparowałam.

- A co, miałam tam siedzieć i płakać? Nie wiedziałam, czy ktoś po mnie przyjdzie, trzeba sobie jakoś radzić! Poza tym obejrzałam w Internecie sporo filmów survivalowych… Nie patrz tak na mnie, umiem o siebie zadbać!

- Coraz bardziej mam wrażenie, że pasowałabyś do mojej straży…

- Tylko co byś tutaj jadła? – Ezarel zaśmiał się pod nosem.

- To, co Serafina!

- Serafina..?

Wyjęłam zwierzątko spod kurtki.

- Ależ to Plumobec! Oswojony.. Jak go złapałaś bez przynęty? – Valkyon pogładził zwierzaka po głowie.

- Przynęty?

- Miała przynętę! – Ezarel uśmiechnął się od ucha do ucha – Najwyraźniej jak to mówią, głupi ma zawsze szczęście!

- Nie rozumiem… Bawiłam się z nim miotełką…

- Tą, którą wzięłaś z mojego laboratorium?

- Twojego? – Ale Ezarel zignorował uwagę Valkyona.

- To przynęta na Plumobeci. Choć i tak jestem zdziwiony, że udało Ci się go złapać. To bardzo trudne, gdy nie robi to Twój chowaniec… Poza tym nie zjadłabyś kremowych gąsienic… Zdechłabyś tu z głodu! – Pokazał kolejny z tych swoich uśmiechów.

- A więc to kremowa gąsienica? – Wyjęłam jedną z kieszeni kurtki i wsadziłam do ust. – Smakuje jak rurka z kremem..

- Oh, fuuuj… - Ezarel skrzywił się, natomiast Valkyon zaśmiał, czego jeszcze dotąd nie widziałam.

- Widzisz? Poradziłaby sobie w dziczy! – Wydawał się być ze mnie dumny.

- Teraz zostało tylko zająć się tymi ranami… - Wziął w rękę moją dłoń.

- C-co ty? – Zarumieniłam się, zrobił to tak bez ostrzeżenia.

- Trzeba to odkazić i opatrzyć.. Widzisz? Znowu sprawiasz kłopoty.

- Już odkaziłam! Tym! – Pokazałam mu roślinę, którą znalazłam w dole. Ezarel wydawał się być naprawdę zszokowany. Valkyon spojrzał na mnie dziwnie.

- Wiesz, co to jest? – Spytał.

- Nie..

- To jak niby tym odkaziłaś ranę..?- Ezarel spróbował zachować spokój.

- Pogryzłam i przyłożyłam do rany…

- S-skąd wiedziałaś, że tak należy zrobić?

- Zaraz, dobrze zrobiłam?

Valkyon również spojrzał na Ezarela pytająco, najwyraźniej sam nie miał pojęcia.

- Tak… Ta roślina to Kharemin. Jest bardzo rzadka, ma silne działanie znieczulające… I jest doskonała do odkażania ran. Potrzebny jest jej sok. Można go łatwo uzyskać przeżuwając ją… Dużo jej tam jest?

- Całkiem sporo, wzięłam trochę…

- Ewelein się ucieszy. – Valkyon uśmiechnął się do mnie, po czym zwrócił się do Elfa. – Widzisz.. Chyba nie są z nią „tylko same problemy”.

Uśmiechnęłam się. Ez nadal wyglądał, jakby był w szoku.

- Wracajmy. – Powiedział w końcu, gdy Valkyon wystrzelił w niebo dziwną fajerwerkę. – Powinniśmy porozmawiać z Miiko.