Rozdział XII

- Kemhro? – Przełknęłam w końcu. – Szukałeś mnie?

- Tak, widzę, że czujesz się już lepiej, wrócił Ci apetyt. – Uśmiechnął się do mnie. – Mimo, że zasłabłaś z głodu prawie nic nie zjadłaś.

- Tak… Ale skąd wiesz, że nie miałam apetytu… Co tutaj się dzieje, jestem w ukrytej kamerze?! – Zaczęłam się rozglądać szukając czegoś, co by ową kamerę przypominało.

-Ukrytej co…? Nie nie… Ezarel poinformował Ykhar i mnie podczas składania raportu, że zasłabłaś. Potem Nevra pytał o Ciebie zaraz po tym jak Ezarel wyszedł od nas, więc… Mam nadzieję, że się nie gniewasz, powiedziałem mu, że pewnie się położyłaś, bo zasłabłaś z głodu podczas misji… Ale Nevra akurat wtedy jadł obiad parę stolików dalej i stwierdził, że nie za bardzo chciałaś jeść.

- Tak chyba bywa po omdleniu… Byłam bardziej zmęczona niż głodna…

- To zrozumiałe. – Powiedział po chwili namysłu.

- W każdym razie jak widzisz apetyt mi wrócił – Uśmiechnęłam się do niego. – Więc… Szukałeś mnie, tak?

- Tak się składa – Uśmiechnął się tajemniczo i usiadł obok mnie – Ale najpierw się najedz, nie chcemy Cię znowu zbierać z podłogi.

Zaśmiałam się. Zjadłam wszystko, nawet połasiłam się na trochę deseru. Kiedy skończyłam Kero zaprowadził mnie do biblioteki, po czym wręczył mi pudełko ładnie opakowane w papier.

- Kero… Co to jest?

- Książki do Twojego pokoju! – Odparł ucieszony. – Nie martw się, są w Twoim języku. Daliśmy Ci wszystkie, których mieliśmy więcej niż jedną. Dodatkowo daliśmy Ci słownik, pomyślałem, że to Cię zaciekawi. Jest bardzo dokładny, może Ci się przyda…

- Dziękuję… Właściwie to brakowało mi książek! Mam w domu ogromną kolekcję, głownie fantasy, ale też pokaźną kolekcję Agaty Christie!

- Cieszę się, że Ci się podoba, poza tym mam coś jeszcze.

Jęknęłam, gdy pokazał mi torbę, taką jak pozostali.

- Coś nie tak? Ezarel mówił, że nie masz żadnych ubrań… Nie mów mi, że żartował.

- Nie, nie żartował… Tylko, że… Dostałam już jedne od Ykhar i Alajeai… (Jak to się odmienia?!?!) Nie wiem, czy mogę to przyjąć… - Ale Kero uśmiechnął się tylko.

- To bardzo miłe z ich strony, ale licząc ubrania od Miiko, trzy komplety to chyba trochę mało, prawda?

- No… W sumie…

- Szczerze mówiąc nie znam się na damskiej modzie… Więc popytałem dziewczyn co Ci wybrać, tyle, że każda mówiła coś innego… - Zmieszał się wyraźnie – Ale ostatecznie wybrałem komplet Spartan Plasma… Alajea doradziła mi kolor.

 

- Wow!! – Nie umiałam ukryć radości. – Podoba mi się najbardziej ze wszystkich, połączyłeś wszystkie moje ulubione kolory!

- Oh, naprawdę!? – Kero wyglądał zabawnie, kiedy się zawstydził.

- Tak! Naprawdę nie wiem, jak wam dziękować! – Uściskałam go. Teraz wydawał się jeszcze bardziej zawstydzony.

- N-nie ma za co…

Obładowana wyszłam z biblioteki, dając Kero czas na dojście do siebie. Jednak zejście po schodach z tym wielkim pudłem nie było zbyt łatwe i już po chwili zachwiałam się niebezpiecznie. Na szczęście ktoś właśnie przyszedł z dworu.

- Nadal jesteś osłabiona? – Valkyon przytrzymał mnie, żebym nie spadła, po czym wziął ode mnie pudło.

- Nie, raczej zawsze byłam na tyle słaba… To pudło jest strasznie ciężkie!

- Wcale nie.

- Poza tym… Ty też, Valkyon…? Wszyscy już wiedza?

- O czym?

- Że zasłabłam…

- Myślę, że tak… To źle?

Westchnęłam. Poszliśmy do mojego pokoju, Valkyon pomógł mi zanieść i wypakować książki.

- Valk…

- Huh? To nowe przezwisko?

Uśmiechnęłam się lekko.

- Przyjaciele chyba nadają sobie przezwiska.

- Więc powinienem Ci mówić Gardziu? – Zapytał tak szczerze, że aż zwątpiłam.

- W sumie… Nie musisz… Tak naprawdę, to chciałam Cię o coś zagadnąć, ale powstrzymałam się i zamiast Valkyon wyszło Valk...

- Powinnaś powiedzieć, jeśli coś Ci leży na sercu.

- No bo… To była moja pierwsza misja. Chciałam zrobić dobre wrażenie, ale.. Ale wyszło jak wyszło.. Znowu wyglądam na tą słabą. Chcę być przydatna, chcę pokazać, że potrafię! A pierwsza misja jest przecież najważniejsza, na pierwszym wrażeniu wyrabia się o kimś opinię, prawda?

- Nie zgodzę się. Myślę, że Miiko czy ktokolwiek z pozostałych również nie uważa Cię za słabą. A ja uważałem tak na początku. Wręcz nawet myślałem, że jesteś nie godna zaufania po tym, jak chciałaś uciec Kero…

- A co ty byś zrobił na moim miejscu? Nie znałam tego świata, nie miałam pewności, czy jesteście dobrzy, czy źli, a już pierwszego dnia wsadziliście mnie do więzienia!

- Zapewne to samo. – Odparł po chwili namysłu.  – Ale jak widzisz pierwsze wrażenie z naszej strony było „Jakiś człowiek się włamał, może chcieć zniszczyć kryształ, ukradł jedzenie i łzę smoka. –W tym momencie głośno prychnęłam – a w dodatku chyba ma coś na sumieniu, bo próbuje uciekać” – Dokończył podśmiechując się z mojego prychnięcia. – Teraz jest zupełnie inaczej. Bardzo mi zaimponowałaś wtedy, gdy wpadłaś do tego dołu. Byłaś w trudnej sytuacji i wiele kobiet na Twoim miejscu usiadłoby licząc na jakąś pomoc, płacząc, by nie spotkać ponuraka, a ty robiłaś wszystko, żeby się stamtąd wydostać.. Byłem pod wielkim wrażeniem.

- Dziękuję…

Poczułam, że się czerwienię. Usłyszeć tyle dobrych słów o sobie od małomównego Valkyona było… Czymś niespodziewanym, ale też bardzo przyjemnym. Niestety po chwili nastała cisza…

- T-to… Jak się ma Floppy?

- Ah, byłem na targu i kupiłem jej nowy kocyk.

- Nie za duży ten kocyk? Ta torba jest ogromna.

- Ah, no tak, to dlatego, że jest tak nie tylko kocyk dla Floppy.

Chwila ciszy.

- Ah, rozumiem…

- Nie pytasz, co tam jest?

- Nie chcę być wścibska. A co, jak kupiłeś sobie nowe bokserki, a ja zajrzę do torby?

Valkyon w końcu się uśmiechnął.

- Mówiłem o pytaniu mnie co tam jest, nie sprawdzaniu. Ale nie, nie ma tam bokserek, mam spory zapas ubrań, w przeciwieństwie do kogoś innego.

- Oh, znowu?!

- Myślałem, że się ucieszysz. Ezarel wspominał, że masz tylko podartą sukienkę…

- Tak, wiem, ale zobacz! – Pokazałam mu strój od Kero – Sukienka od Kero! – Otworzyłam szafę – Komplety od Alajeai i Ykhar, a na łóżku złożone są piżamy od Ewelein i… - Zrobiłam się cała czerwona.

- Oh, bieliznę też Ci kupiła? – Wziął ramiączko stanika między dwa palce i podniósł cały czarny, koronkowy stanik do góry. – To do niej podobne.

Szybko zgarnęłam komplety i schowałam je do szuflady, wyrywając też stanik z ręki Valkyona. Valkyon oglądał moją bieliznę, MOJĄ BIELIZNĘ!!

- W każdym razie dobrze wybrała. Biały komplet jest zwyczajny, te wszystkie koronki strasznie drapią, może to mieć zły wpływ na wykonywanie misji…

- Czy moglibyśmy nie rozmawiać o mojej bieliźnie?! – Powiedziałam ostrzej, niż zamierzałam.

- Ah, wybacz, zawstydziło Cię to? Przepraszam.

Cisza.

- To… Masz coś dla mnie, tak?

- Ah, tak. Widzę, że masz same sukienki i spódnice, no i krótkie spodenki od Miiko… Ale z racji tego, że prawdopodobnie jesteś stworzeniem leśnym, Miiko raczej będzie Ci dawać zadania związane z lasem.

Cisza.

- Więc….?

- Kupiłem Ci długie spodnie, bluzkę z długim rękawem. Zestaw nazywa się Furry Beast. Ma dobre kolory, idealne, żeby nie wypatrzyć Cię zbyt łatwo w lesie. Ma też dobry materiał, więc nie pokaleczysz się o konary i krzewy. – Wyjął go z torby. 

- W sumie właśnie tego mi brakowało. Nie mam nic cieplejszego lub z długim rękawem… A to futerko wygląda tak cieplutko i miło!

- Cieszę się, że Ci się podoba. – Uśmiechnął się do mnie – Pójdę już, powinnaś dzisiaj odpocząć. – Zawahał się i dodał. – Wiem, że jesteś silna, ale nie forsuj się za mocno…

Wyszedł. Czy... Valkyon się o mnie martwił…?

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Postanowiłam, że czas dać też coś dla fanek Nevry, także czekajcie na następny rozdział!