Rozdział XLIX

Myślałam, że Mikael tak naprawdę był niegroźny! Myślałam, że może już nawet odpuścił, że jest dobry! Odwiedziłam Leiftana w przychodni dopiero wieczorem. Miiko okupowała go całe popołudnie. Choć rana nie była głęboka ani groźna bardzo mu doskwierała.

- Zaczynam mieć wrażenie, że to wszystko moja wina…

- Nie myśl tak. Mieliśmy z nim problemy jeszcze zanim pojawiłaś się tutaj. Poza tym to także moja wina. – Wskazał na swoją ranę. – Zawahałem się w złym momencie… Miiko uważa, że jestem za miękki, ale… Mam wrażenie, że kimkolwiek on jest wcale nie jest zły. A raczej miałem takie wrażenie…

- Też tak myślę! – Powiedziałam stanowczo. Może nawet za bardzo. Ale Leiftan ani mnie nie wypytywał, ani się nie zdenerwował.

- Masz dobre serce. – Powiedział.- Miiko też jest bardzo dobrą osobą. – Dodał nagle. – Ale jest przepracowana i trochę przez to nerwowa. Nie przejmuj się, jeśli Ci coś powie.

- Postaram się.. – W końcu się uśmiechnęłam. Chyba na to czekał.

- Cieszę się, że przyszłaś. Nie miałem za bardzo okazji lepiej Cię poznać. Wspieraj Miiko jak tylko będziesz mogła, dobrze? Ona jest… Strasznie samotna.

- Obiecuję, zrobię co w mojej mocy!

Wyszłam. Nawet Leiftan uważał, że Mikael nie może być zły. Wiedziałam, że nie może! Weszłam do Sali Kryształu. Była pusta, nic dziwnego, już po zmroku. Usiadłam pod kryształem.

- Oracle… Co powinnam zrobić?

Nie było odpowiedzi. Ciekawe, czy Oracle też śpi. Odwróciłam się i przyjrzałam się kryształowi. Miałam wrażenie, że ją widzę… Albo raczej jej kontury. Jednak w tym świetle równie dobrze mogło mi się to przywidzieć. Sama nie wiedziałam, kiedy odpłynęłam…

- Opowiem Ci bajkę…

- Bajkę? – Zapytał zdziwiony.

- Tak, bajkę. – Powiedziałam trochę zbyt opryskliwie.

- No dobrze… - Usiadł na moim łóżku, jak gdyby nigdy nic. Co on sobie wyobrażał? Panoszy się tutaj, a wcale nie tak dawno przejął obowiązki poprzedniego strażnika.

- Dawno, dawno temu w odległym świecie Eel żyła sobie kapłanka. Stworzenia ze świata Eel były wyjątkowo uzdolnione magicznie. Niektórzy zwali je bogami, choć wcale nimi nie były. Kapłanka ta była wyjątkowo uzdolniona. Starszyzna widziała w niej mentorkę, przyszłą władczynię! Jednak dziewczyna była głupia.

- Znam tę historię. – Przerwał mi bezczelnie.

Ale ton jego głosu znacznie się zmienił. Nie był już pewny siebie, raczej… współczujący. Nikt nigdy nie mówił do mnie w ten sposób.

- Kapłanka ta – Kontynuował za mnie – Zobaczyła, że niektóre stworzenia żyją w ciągłym strachu w światach zdominowanym tylko przez jedną rasę. Pragnęła stworzyć miejsce, w którym będą mogły wszystkie żyć razem w pokoju. I tak powstała Eldarya.

- Starszyzna nie godziła się na to… - Mój głos drżał. – Ale ona powiedziała „Zrobię to!”

- Wtedy jeszcze nie wiedziała, że będzie taka samotna…? – Zapytał. Wstrząsnęło mną to.

Zwęziłam wargi.

- Kto powiedział, że jest samotna?

- A nie jest?

- Dlaczego tak bardzo próbujesz ze mną porozmawiać? – Warknęłam. – Dlaczego nie możesz być taki jak wszyscy inni?! Stać grzecznie przy drzwiach i nikogo nie wpuszczać?!

Uśmiechnął się tylko.

- Dlaczego zgodziła się na taki los? – Zapytał łagodnie. Było w nim coś, co sprawiło, że odpowiedziałam.

- Popełniła błąd, który kosztował ją jej wolność. Tworząc świat powinna była uformować coś w rodzaju wielu punktów kontrolnych. – Spojrzałam na niego z ukosa – A ona stworzyła tylko jeden. Żeby to cofnąć, musiałaby zniszczyć świat i zacząć od nowa, a na to już było za późno. Została zamknięta tutaj na zawsze, do końca życia…

- Dlaczego nie zniszczy tego świata?

Zagotowało się we mnie. Spojrzałam na niego, a on już wiedział, że popełnił błąd. Mimo to upierał się przy swoim.

- Przecież… Ona też chce być szczęśliwa.

Wtedy… Coś we mnie pękło…

Obudziłam się gwałtownie. Chyba zbyt gwałtownie, bo Miiko aż przewróciła się do tyłu i upadła na… swoje ogony.

- Strasznie mnie przestraszyłaś, myślałam, że Cię nie dobudzę!

Ale ja jej nie słuchałam.

- Miiko… - Powiedziałam powoli. – Jak powstała Eldarya?

- C-co? Tego nikt nie wie. Dlaczego pytasz?

- Bo właśnie się dowiedziałam.

Usiadłyśmy obie pod ścianą na zimnej podłodze. Na fotelu dla dwóch nie było dość miejsca. Opowiedziałam jej dokładnie, co widziałam we śnie.

- Postacie były zamazane. – Dodałam.

Miiko odetchnęła głęboko.

- Od dawna myślę nad czymś.. – Powiedziała powoli. – I coraz bardziej zaczynam wierzyć, że to prawda.

- Ale… Co?

Nie odpowiedziała.

- Gardienne. Proszę Cię, abyś nikomu o tym nie mówiła. Jeszcze nie. Dodatkowo chciałabym, abyś nigdzie nie wychodziła sama. Nawet po zakupy, szczególnie nie za bramę.

- Co masz na myśli…?

- Powiedzmy, że wiem, dlaczego Mikael chciał zniszczyć kryształ.

Nic więcej nie udało mi się od niej wyciągnąć.

Musiałam jednak pobyć sama. Poszłam nad fontannę. Usiadłam i zanurzyłam nogi.

- Wiesz, tutaj kąpią nieraz naprawdę brudne chowańce! – Usłyszałam za sobą wesoły głos.

- Cześć Ez. – Odpowiedziałam.

- Znowu się czymś martwisz? – Usiadł obok mnie. Spojrzałam na niego. Poczułam ten przypływ emocji. Czułam ten sam, gdy moje przeszłe ja myślało o Mikaelu. Poczułam jeszcze większy smutek.

Nagle zostałam perfidnie ochlapana wodą.

- Ziemia do Gardzi!

- Hej!

Ochlapał mnie znowu. Teraz ja go ochlapałam. W końcu weszłam głębiej w wodę i kopnęłam w niego lekkim strumieniem. Elf zdjął buty, wszedł za mną i ochlapał mnie znowu z bliska. Zaczęłam uciekać, ale on złapał mnie i oboje przewróciliśmy się ochlapując już wszystko dokoła.

Roześmiałam się widząc na głowie Ezarela wielką, różową lilię.

- Widzę, że już Ci lepiej! – Powiedział z ogromnym uśmiechem. – woda zawsze działa cuda!

- Wyłaźmy stąd. – Powiedziałam odgarniając mokre włosy z twarzy. Nie mogłam przestać się śmiać. – Jeszcze się przeziębimy! Już późno.

Wróciliśmy do kwatery calusieńcy mokrzy. Leiftan spojrzał na nas zdziwiony i tylko pokręcił głową.

- Ewelein już Cię wypuściła?- Zapytałam zdziwiona.

- Idę do łazienki. Lepiej się wysuszcie, jeszcze jest chłodno.

- ten niedobry człowiek wepchnął mnie do wody. – Powiedział Ezarel poważnie.

- Doprawdy? Może chciała Ci zasugerować, że już czas na kąpiel? – Zaśmiał się.

- Jej też się przydała, więc pociągnąłem ją za sobą!

- Kłamca!

Usłyszeliśmy kroki.

- Oh… Lepiej już pójdę, zanim Ewelein mnie zobaczy. – Leiftan czmychnął w stronę łazienek.

Chyba gorzej byłoby, jakby znalazła go Miiko.

Rozstaliśmy się z Ezarelem przy pokojach. Wysuszyłam się szybko, na zewnątrz naprawdę było zimno. Owinęłam się w ciepłą kołdrę, żeby nie zmarznąć. Ubrałam tylko koszulę nocną. Uznałam, że dzisiaj wcześniej się położę, ale najpierw poczytam sobie do poduszki. Artemis przyszedł do mnie trzymając w puszczku…

- Jaka śliczna spódnica! – Od razu ją przymierzyłam, Musiałam tylko zdjąć z siebie koszulę nocną. – Biała, wiedziałeś jaką przynieść! – Powiedziałam przeglądając się w lustrze.

- I jak, wysuszona? – Ezarel wszedł bez pukania.

Mój krzyk sprawił, że Valkyon, Nevra, Miiko i Jamon pojawili się w moich drzwiach prawie od razu, kiedy ja zasłaniając piersi poduszką rzucałam w elfa każdą książką, jaką miałam pod ręką. Miiko widząc całą sytuację najzwyczajniej wywaliła wszystkich z mojej futryny. Ezarel zatrzasnął drzwi dosłownie moment później ostatnia książka z mojej nocnej szafki walnęła dokładnie w miejsce, w którym przed chwilą znajdowała się jego głowa.

-PUKA SIĘ DO JASNEJ $%#^%*!!!!! – Krzyknęłam mu na odchodne.

Chyba zacznę sypiać w staniku…