Rozdział XLII

Miejsce Serafiny przestało być puste. Tak w jej łóżeczku jak i w moim sercu. Valuret Od razu łakomie spałaszował kilka cukierków, a potem usnął na moim łóżku. Ja usnęłam zaraz obok niego. Ostatecznie nadałam mu imię Artemis. Kojarzyło mi się z białym kotem, przez czarodziejkę z księżyca.

Rankiem na śniadaniu wrzało… Większość osób winiła biedną Ykhar dosłownie za wszystko. Ezarel prawdopodobnie dowiedział się już o całym zamieszaniu, bo przed chwilą sam na nią nakrzyczał. Nawet Miiko nie była zachwycona.

- Zawsze za dużo gadała – Westchnęła z rezygnacją.

Paradoksalnie jedynie ja, Kero i sama Ewelein nie wieszaliśmy na niej psów. Na szczęście wszystko szybko ucichło, kiedy Elfica wreszcie nie wytrzymała i wydarła się na wszystkich, by zostawili Ykhar w spokoju.

Okazało się, że w tegoroczne walentynki nie było żadnych zaręczyn. Jedynie Chrome wręczył Karenn bukiet kwiatów, Leiftan dał Miiko plecioną bransoletkę, a Ezarel czekoladki dla Ewelein. Z kolei Ewelein odwdzięczyła się dając mu domowej roboty mydełka zapachowe. Elfowi widocznie się bardzo spodobały, bo pachniały słodkim miodem. No i Nevra wręczył różę KAŻDEJ dziewczynie.

- Ty i tak dostałaś najlepszy prezent. – Karenn trąciła mnie łokciem. – Valuret… Ezarel musiał się straszliwie namęczyć, żeby go dla Ciebie zdobyć!

Dziewczyny popołudniem przyszły podziwiać mojego szkraba. Ykhar wreszcie zaczęła się uśmiechać.

- Oohh! Jest taki słodki! – Gładziła go po główce.

- Pasuje do Ciebie. Ja wolę… Mniej „słodziaśne” – Karenn zaśmiała się.

Ewelein pogładziła malca po główce. Miałam wrażenie, że widzę ukłucie zazdrości na jej twarzy, ale tylko przez chwilkę.

- Puszysty, prawda? – Zawołała mała Brownie i sama zaczęła gładzić mojego malucha. Chowańcowi jednak chyba zaczęła przeszkadzać nadmierna uwaga, więc uciekł pod moje łóżko.

- Oh… - Powiedziały wszystkie.

- Serafina cieszyłaby się z zainteresowania nią… - Powiedziałam cicho. Artemis tak bardzo się od niej różnił. Ale… 

Podeszłam i wzięłam chowańca na ręce, a ten natychmiast się we mnie wtulił. Uśmiechnęłam się delikatnie. Poczułam, że kocham tego szkraba tak samo jak moją małą Serafinę. Nie ważne, jaki był inny.

- Ezarel musi Cię naprawdę lubić, skoro tak się natrudził, żeby go dla Ciebie złapać.

Aż podskoczyłam.

- Cześć Kero, nie widziałam, kiedy wszedłeś.

- Też przyszedłem zobaczyć, to rzadki chowaniec, takiego w straży jeszcze nie mamy.

- Prawda? – Ykhar musiała odzyskać humor.

- W dawnych czasach dawało się Valureta wybrance serca.

- C-co? – Spojrzałam na nich zdziwiona. – Chyba przesadzacie… Ezarel powiedział mi, że szukał dla mnie Ciralaka po prostu nie znalazł…

Ewelein już wyszła… Nie wiem nawet kiedy…

- To było naprawdę wiele lat temu. – Ykhar zachichotała – Teraz już się tego nie robi. Ale i tak, Valuret… Wiele chciałoby go mieć.

- Wiele dziewczyn. – Poprawił ją Kero.

- Oj no… Musisz przyznać, że jest przesłodki.

Kero na chwilę się zarumienił, ale raczej z powodu tego, że Brownie wzięła go za rękę i pociągnęła do malucha.

- Rumienisz się!

- N-nie, wcale nie!

- Podoba Ci się!

- Nie! T-to znaczy tak, ale…!

Wybuchnęłam śmiechem. Wszystko wróciło do normy.

- Gardienne? – To była Miiko, drzwi były otwarte na oścież, nic dziwnego, że nie zapukała.

- Też przyszłaś go zobaczyć? – Zapytałam wciąż rozbawiona.

- Nie… - Zerknęła jednak na chowańca. – Cóż… Skoro już tutaj jestem… - Podeszła do zwierzaczka i podrapała go pod brodą.

- W takim razie co Cię tu sprowadza?

- Mam dla Ciebie misję. Udasz się z Nevrą, Ewelein, Valkyonem, Ykhar i Ezarelem do wioski Brownie położonej za lasem.

Ykhar aż podskoczyła.

- Coś się stało w wiosce…?

Miiko opuściła wzrok, odetchnęła głęboko i znów spojrzała na Ykhar.

- Wioska została zaatakowana przez oszalałe chowańce. Jest kilka ofiar, ale nikt z Twojej rodziny. – Zapewniła ją.

Ykhar wyraźnie pobladła.

- Uznałam, że będzie dobrze, jeśli ty również pojedziesz. – Miiko spojrzała na mnie. – Jeśli to wynik naszej utraty maany, jeśli ktoś oszaleje może dasz radę mu pomóc… Poza tym zajmiecie się odbudową wioski i pomocą rannym, omówimy wszystko wieczorem.

Wyszła. Ykhar pobiegła za nią, Kero po chwili namysłu również. Przypomniał mi się list, który miał przynieść chowaniec Kero. Czy to o to chodziło? Ale list został przechwycony… Czemu? Pomoc w odbudowie wioski to chyba nic tajnego. Miiko zdecydowanie nie mówi mi… Albo nawet nam wszystkiego.

Przez następne dni zaczynałam mieć wrażenie, że  w s z y s c y  czegoś mi nie mówią. I dlaczego Miiko wysłała na misję praktycznie połowę straży? Ostatecznie musiałam powierzyć opiekę nad moim Valuretem Kero, nie mogłam go przecież wziąć ze sobą tak daleko. Ciężko było mi jednak się z nim rozstawać.

Spakowałam się. A właściwie wzięłam ze sobą prawie całą garderobę…! W końcu może być zimno, ale może być gorąco, może padać, lepiej wziąć kurtkę, ale te buty, bo są wygodne…! Valkyon nie był zadowolony wnosząc to wszystko do powozu.

- Wyprowadzasz się? – Zapytał Ezarel chichocząc.

Weszliśmy do czegoś w rodzaju karocy dla wampira. Cała czarna, bogato zdobiona z czerwonymi siedzeniami, Nevra był już w środku.

- Witajcie w moich skromnych progach! – Powiedział i poklepał miejsce obok siebie dając mi znak, żebym usiadła.

- To Twój… Em… Powóz?

- Tak – Odparł dumnie.

Zobaczyłam, Leiftana z oddali idącego z jakimiś stworzeniami.

- O, przyprowadzają konie!

- Przyprowadzają co!? – Powiedzieli prawie wszyscy różnymi słowami.

- No… Konie… Takie zwierzęta, które często ciągną powozy…

- Masz na myśli Rawisty, prawda? – Zapytał elf tonem „Ta mała jeszcze się nie zna”

- Oczywiście – Odpowiedziałam z godnością. - Rawist to odpowiednik ziemskiego konia. – Rzecz jasna zgadywałam, ale gdy znów wyjrzałam za okno aż podskoczyłam. Zamiast głów, konie miały czaszki.

- Coś nie taaak? – Elf zbliżył do mnie tą swoją okropną gębę.

- Ależ skąd, trochę tu chłodno…

Wszyscy się roześmiali, w końcu ja także. Ostatecznie Ezarel usiadł obok mnie naprzeciwko Ewelein, Ja siedziałam obok Nevry i naprzeciwko Valkyona, obok którego siedziała Ykhar.

- Jak słodko, każdy ma parę! – Powiedział Wampir niespodziewanie. Ykhar spłonęła rumieńcem, a Ewelein uniosła brew.

- O czym ty pleciesz? – Zapytał elf niezbyt miłym tonem.

- No zobacz, ty z Ewelein, Ykhar z Valkyonem, a ja… - Tu objął mnie ramieniem. – Z naszym małym słodkim człowieczkiem.

- Przecież ja Ci się wcale nie podobam. – Powiedziałam poważnie.

- Skąd ta pewność? – Zbliżył się do mnie.

- Bo Ezarel powiedział mi kiedyś, że jak widzisz ładną dziewczynę, to mruczysz, a przy mnie jeszcze nie mruczałeś!

Gdybym tylko miała aparat, by uwiecznić tę zszokowano-zmieszano-zdziwioną minę!

- Khem… Mrrr mrrr mmrrrr….

Parsknęłam śmiechem. Ale trzeba przyznać, że rzeczywiście mruczał.

- Co jest? – Valkyon zwrócił się do Ezarela.

- Nic…

Połowa podróży upłynęła nam głównie na śmiechu i rozmowach. Chociaż mnie już wszystko zaczynało boleć.

- Kiedy planujemy dojechać? – Zapytałam. – Nikt mi nie powiedział. Podróż nie będzie trwała kilka dni, prawda?

- Powinniśmy zdążyć przed północą. – Valkyon wyjrzał przez okno. – A słońce dopiero zachodzi.

- Co powiecie, żeby zjeść obiad? – Ewelein wyciągnęła paczki i podała każdemu. W samą porę, byłam strasznie głodna. Nie zdążyłam nawet skończyć, kiedy ktoś położył głowę na moich kolanach.

- Nevra, źle się czujesz? – Zapytałam nieco zbita z tropu.

- Trochę boli mnie głowa… - Powiedział. – Chyba jestem zmęczony. Prześpię się chwilę, dobrze?

- N-no… Niech będzie… - Westchnęłam. Po chwili poczułam też coś na moim ramieniu.

- Poduszka z Gardienne, dobranoc.

- Ej, Ez! – Warknęłam na niego.

- No co? Jak Nevra może na kolanach, to czemu ja nie mogę na ramieniu? Też jestem zmęczony. Do późna uzupełniałem leki.

- Ech… - Nevrę rozumiałam, ale Ez? Kolejne jego głupie żarty.

Nie miałam siły się kłócić. Jeśli będę ignorować, przestanie. Jednak ten po dłuższej chwili naprawdę usnął. Wiem, bo zaczął chrapać.

- Prosto mi do ucha… - Spojrzałam na Ewelein z nutą rozpaczy.

Valkyon zaśmiał się. Ewelein posłała mi lekki, jakby wymuszony uśmiech i spojrzała w okno. Ostatecznie musiałam wysiedzieć tak prawie dwie godziny, bo Nevrze chyba w końcu przestało być wygodnie i podniósł się. Ufff… Na dodatek obudził tym elfa, który rozejrzał się trochę niepewnie.

- Nareszcie. – Burknęłam. – Cała już ścierpłam.

Znów zajęliśmy się rozmową. Kiedy już sama zaczynałam przysypiać na siedząco, powóz w końcu się zatrzymał.

- Wreszcie… - Westchnęłam. – Marzę o łóżku.

- Najpierw się prześpimy, ale od rana czeka nas mnóstwo pracy. – Przypomniał Valkyon.