Rozdział XXV

To nie wyglądało zbyt dobrze. Udało mi się rozpalić ogień, niestety dopiero po dwóch godzinach. Jednak w taką pogodę to i tak duży sukces. A już na pewno przy akompaniamencie stęków i jęków, że i tak mi się nie uda.

- I co? – Zapytałam wyraźnie zadowolona z siebie. Przemilczał.

W plecaku Ezarela było wiele przydatnych rzeczy. Koc, ciepłe kompresy, termos z gorącą herbatą. Niestety, wszystko zamokło. Jedyne co nadawało się do użycia to herbata.

- Pij. – Powiedziałam mu.

- Nie chcesz?

- Ja mam wodę, a ty musisz się rozgrzać.

- Tobie też jest zimno…

- Mi nie trzeszczą zęby, pij… Utrzymanie odpowiedniej temperatury ciała jest bardzo ważne, a jest mróz… Ewelein i Alajea mają pewnie gorzej… U nich musi być tam na szczycie z minus dwadzieścia…

- To minus pięć po kąpieli dla mnie jest jak minus pięćdziesiąt… - Elf burknął. Był w NAPRAWDĘ złym humorze. Nie było mu się co dziwić..

Słońce zachodziło i robiło się coraz zimniej.

- Zdejmuj te mokre ubrania.

- Chyba Cię..

- Jeszcze bardziej Cię ziębią! Dam Ci moją sukienkę, jest bardzo ciepła.

- Chyba śnisz! Mówiłem, że elfy nie noszą sukienek!

- Więc wolisz tu marznąć?!

- Tak!

Zdjęłam czapkę i bez słowa wepchnęłam mu ją na ten zakupy łeb.

- Masz, elfie, pomocniku świętego Mikołaja! Uszy Ci odmarzną.

- Dzięki… - Wymamrotał.

Było już późno. Musieliśmy pilnować ognia, bo szybciej przygasał w zimnie. Znalazłam trochę liści i rozłożyłam, żeby Bucefał nie musiał spać na zimnej ziemi, ale to chyba też niewiele dało. W końcu zdjął górne części ubrania, rozwiesiłam je blisko ognia, żeby wyschły. Zdjęłam sukienkę i rzuciłam mu ją. Nie założył jej, ale się nią okrył. Close enough.

Zaczął padać śnieg. Trudno było utrzymać ogień, na szczęście szybko przestało sypać i zobaczyliśmy księżyc. Ezarel zaczął kaszleć, nie podobał mi się ten kaszel.

- Coś ich nie ma… Już dawno minął czas spotkania… Chyba nie myślisz, że… Nie wiem? Pomyślały, że poszliśmy przodem?

- Sprawdziłyby czy nas tu nie ma. – Zauważył. – Od miejsca – Zakasłał – spotkania nie ma tu daleko.

- Dobrze się czujesz? Chyba nie nałykałeś się wody? – Położyłam rękę na jego czole. Odsunął się – Daj mi sprawdzić! – Przytrzymałam go z tyłu drugą ręką. Podrapał się po czole zaraz po tym, jak skończyłam. – Chyba dostajesz gorączki…

- Chyba?

- Wyrywasz się, ciężko sprawdzić!

Rozkaszlał się porządniej.

- Leż. – Powiedziałam mu, naprawdę z godziny na godzinę wyglądał coraz gorzej. Noc już nadeszła, zrobiło się bardzo zimno. Spojrzałam na Ezarela, trząsł się cały. – Drżysz.

Podeszłam i położyłam się obok niego obejmując mu plecy.

- Odejdź…

- Ale…

- Nie lubię, jak się mnie dotyka…!

Wyraźnie nie miał siły, żeby się wyrwać, albo mnie odepchnąć. Odeszłam sama.

- Byłoby Ci cieplej. Mi z resztą też.

Nie odpowiedział, prawdopodobnie przez kolejny atak kaszlu. Musi być coś, co nam pomoże… Myśl, Gardienne! Myśl! Dziennik… Tak, na pewno coś tam było… Wstałam

- A ty dokąd?

- W krzaki. – Łypnęłam.

- Nie usiądź na rogu sabali. – Próbował się zaśmiać, ale zamiast tego zaczął jeszcze bardziej kaszleć. Muszę coś znaleźć, szybko…!

Przechadzałam się po lesie, znalazłam trochę jagód, jakieś grzyby… W końcu po parunastu minutach znalazłam dziwny owoc. Był żółty, a w środku czerwony. Trudno było go rozłupać. Tak, coś sobie przypominam… Jest trujący… Ale…

- Błagam, moja przodkini… Potrzebuję teraz Twojej pomocy…!

Ale nic się nie stało. Nie mogę tego użyć… Choć wiem, że powinno go rozgrzać…

- To owoc cieplaka. – Zobaczyłam czarny owoc z czerwonym miąższem w środku.

Stanęłam na baczność.

- Proszę… Czy ja mogę go użyć? Jak?!

Nic.

Wzięłam w kieszeń jeden z tych, które zerwałam i wróciłam do Eza.

- Długo Ci to zajęło…

- Szukałam czegoś.

- Nie odchodź tak daleko.

- Martwiłeś się?

- Nie, po prostu, jeśli coś Ci się stanie obwinią o to mnie.

Spojrzałam na ognisko.

- Może przysunąć Twoje ubrania bliżej, co?

- Żeby się zwęgliły? – Zakpił.

- To jest to!!! – Krzyknęłam podrywając się tak gwałtownie, że elf aż się wzdrygnął. Wyjęłam z kieszeni owoc i wrzuciłam go w ogień. W wizji skórka była czarna… Spalona! Ale owoc nienaruszony!

- Cośty tam znalazła?

- Owoc cieplaka.

- One są trujące.

- Niekoniecznie…

Gdy skórka zrobiła się czarna wyjęłam go pomagając sobie mokrymi patykami. Obrałam go powoli, parzył mnie w ręce. W środku nadal był czerwony i dużo bardziej miękki.

- Masz, jedz! – Pod cisnęłam mu go pod nos.

- Chyba zwariowałaś! – Odepchnął moją rękę, dosyć agresywnie… - Jeszcze tego i brakuje – Mówił w trakcie napadu kaszlu, był po prostu wściekły. – Latać w krzaki w tym stanie!

- Świetnie! – Włożyłam go sobie do ust i zakrztusiłam się. Nadal był gorący.

- Wspaniale! Oto dowód na to, że jesteś kretynką! Tego nam jeszcze brakowało. Od tego można nawet umrzeć!

- Mamy leki w razie czego.

- To i tak nie ułatwia nam sytuacji, teraz mamy dwoje osób niezdolnych do niczego.

Przełknęłam ostatni kęs owocu. Przyjemne ciepło wypełniało całe moje ciało.

- Za ile to powinno działać?

- Daję ze dwadzieścia minut… Do godziny.

- Super.

- Idiotka… - Wydawał się nie być już wściekły, tylko zrozpaczony. Sytuacja rzeczywiście byłaby bardzo nieciekawa… Zaczęłam się trochę bać, a co jeśli naprawdę się otruję…? Siedziałam jak na szpilkach przez tę godzinę.

- I co? Nic się nie dzieje.

- Może mieć jakieś opóźnienie… Albo ty możesz to jeść.  – Powiedział z namysłem. – Tobie nie szkodzi nic. Ja się jednak nie odważę. – Dygotał.

- Ez…

- Ubrania wyschły?

- Nadal mokre.

- Koc też?

Sprawdziłam i zrezygnowana pokręciłam głową.

- Tak pół na pół

- M-może… Da się już okryć, co?

Spojrzałam na niego smutno. Starał się udawać, że jest w porządku, ale teraz jest noc… Jest okropnie zimno. Palce mu zdrętwiały… Zdjęłam koszulkę.

- C-co ty…

Potem legginsy i rękawice zostając w samych czerwonych koronkowych majtkach i staniku.

- Odbiło Ci od tego mrozu…

- Ubieraj… - Założyłam mu rękawice, a z legginsów zrobiłam mu szalik.

- H-hej! Nosiłaś to na…

- BEZ DYSKUSJI! – Ryknęłam. Po cieplaku było mi… ciepło. Nawet bez ubrań czułam się jakby było z dziesięć stopni w plusie.

- Zamarzniesz…

- Nie zamarznę. Podłóż to sobie pod plecy. – Ułożyłam go na swojej koszulce.

- Zwariowałaś, nie mogę tak… Jest z minus dwadzieścia, jesteś w samej bieliźnie…

- Zawsze chciałam zostać morsem

- Morsem…? Chyba ta trucizna jednak działa… Tylko inaczej niż się spodziewałem…

- Morsy… Tak się mówi na ludzi, którzy nurkują zimą i hartują się na mrozie.

- I chciałaś tym zostać…?

- Żartowałam. Śpij. – Ofuknęłam go po kolejnym napadzie kaszlu. – Będę pilnować ognia…

Prawdę mówiąc sama byłam już strasznie zmęczona. Oczy mi się zamykały, nad ranem zaczęło mi się już robić zimno…

- Drżysz… - Tym razem powiedział to Ezarel.

- Wcale nie… Śpij.

- Zmienię cię przy og… - Dostał takiego napadu kaszlu, że aż do niego podbiegłam.

- Ez… - Było z nim coraz gorzej. Miał wyraźną gorączkę, był cały rozpalony.

- Jest źle, bardzo źle… Oh nie… - Jęknęłam patrząc w niebo – Następny!

Ez zerknął przez kaszel.

- T-to – Przerwał na chwilę – Chestok Chrome’a – Kolejny kaszel.

- Zawraca… Widział nas? – Zaczęłam krzyczeć. – Tu jesteśmy! POMOCY! – Ale nietoperz już odleciał. – Ez, on odleciał…

Ezarel leżał na liściach, ciężko oddychał.

- Ez…? – Uklęknęła przy nim. – Ez, będzie dobrze, jakoś z tego wyjdziemy…

Modliłam się w duchu, żeby to był znowu jego kolejny głupi żart, ale…

- Gardienne! – Usłyszałam wołanie Valkyona.

- Ez! – Nevra też tam był.

- CHŁOPAKI! – Wstałam i podbiegłam do rzeki, żeby było mnie lepiej widać. Oboje zamarli. Chrome, który był z nimi również… - Tu jesteśmy! Ezarel jest bardzo chory, nie możemy przejść!

- A-ah… Nie jest Ci zimno? – Nevra najszybciej ochłonął. Właśnie sobie przypomniałam, że jestem w koronkowej bieliźnie.

- Nie, pewien zniewieściały elf ma teraz na sobie moją sukienkę! – Spoważniałam nagle. – Ma bardzo wysoką gorączkę i dreszcze, musimy natychmiast go zabrać do centrali.

Spojrzeli na siebie. Chestok Chorme’a wyłowił liny, chłopaki uwiązali je z powrotem

- Ten most jest średnio stabilny… Ale ujdzie. Chrome, zostajesz tutaj i pilnujesz lin. – Przytaknął. Pozostali przeszli na drugą stronę. Valkyon założył na mnie swoją kurtkę.

- Jeszcze tego brakuje, żebyś ty była chora.

Uśmiechnęłam się do niego

- Siedziałam tak prawie całą noc… Teraz już pewnie trochę późno.

- Byłaś dzielna. Nawet ja nie zdjąłbym wszystkich ubrań…

- Ez się tak naoglądał, że aż czerwony się zrobił!

Ezarel otworzył oko na słowa Nevry. Chyba chciał coś powiedzieć, ale… Z jego ust wyszedł tylko kaszel.

- Kiepsko wyglądasz, stary… - Valkyon wziął go na ręce.

- Bo w jej ubra- zakasłał- niach… Sam pójdę…

- Daj spokój, słaniasz mi się przez ręce, zaniosę Cię.

Nevra trochę im pomógł i w końcu Valyon wziął elfa na plecy. Tak było wygodniej.

- Trzymaj. – Nevra założył mi swój szal – Dzień dzielenia się odzieniem. – Uśmiechnął się zadziornie.

- Jak nas znaleźliście? Czemu wy nas szukaliście?

- Ewelein i Alajea wróciły do bazy. Powiedziały, ze atakował je wściekły Crowmero, gdy chciały was poszukać.

- Nevra!! – Usłyszeliśmy krzyk Chrome’a – Jest tutaj! Spiep$%^j!

Pobiegliśmy w kierunku mostu. Zgarnęłam po drodze ubrania, koc i plecak Eza. Wszystkie wciąż wilgotne.

- Nie ruszaj się! – Nevra krzyknął do Chrome’a

- Co ty…?!

Wampir wycelował doskonale. Ptak wpadł martwy do wody… Poczułam coś… Dziwnego…

- NIE! – Krzyknęła, puściłam rzeczy Eza, zdjęłam w pośpiechu kurtkę Valkyona i… Wskoczyłam za crowmero do rzeki.

- Zwariowałaś?! On już nie żyje!

Chestok złapał mnie, ale na szczęście zdążyłam chwycić to wstrętne ptaszysko. Wyciągnęli mnie.

Nevra mną potrząsnął

- Czy Tobie kompletnie odbiło?!

- K-kryształ… - Powiedziałam drżąc. – Jest w środku…

Spojrzeli zszokowani. Nevra rozciął brzuch ptaka.

- Jest…- Powiedział powoli. – Ale mimo wszystko, mogłaś tam zginąć!

- Czy według was kryształ nie był czasem ważniejszy, niż życie? – Spytałam.

- To nie tak…

- Znaleźlibyśmy go potem. – Chrome mu przerwał.

- To był impuls… A-psik! – otarłam nos wierzchem dłoni – Przepraszam…

Valkyon ponownie dał mi swoją kurtkę. Nevra wcisnął Chrome’owi w ręce rzeczy Ezarela.

- Wracamy… Gardienne… Bardzo dobrze się spisałaś.

Nevra mnie pochwalił… Ale to nie na niego teraz patrzyłam. A na zwróconego głową w moją stronę Ezarela…