Rozdział XXIV

DD, Ezio dla Ciebie!

W następnych dniach skupiałam się na pracy. To mnie trochę rozluźniało. Ezarel próbował mnie „pocieszyć” w mniej, lub bardziej (głównie mniej) zabawny sposób. Miiko nie dawała mi żadnych zajmujących zadań, głównie robiłam eliksiry. Uzupełniłam też swój pasek alchemika o podstawowe leki, małą łopatkę, opatrunki i nóż.

- Chyba będzie mi potrzebna torba alchemika, a nie pasek. – Powiedziałam do Purroya śmiejąc się.

- Musisz o tym pogadać z Purriry. – Odparł mrucząc.

- Oh… Gardienne… - Podbiegła do mnie Ykhar. Nie rozmawiałam z nią od czasu tamtej rozmowy z Miiko… W zasadzie celowo jej unikałam… Do teraz nie jestem pewna czemu.

- Wyglądasz na zasapaną.

- W sumie to Cię szukałam, Miiko ma dla Ciebie zadanie. Oh, Gardienne… Jesteś jeszcze na mnie zła? Naprawdę Cię przepraszam! Widzisz, Miiko kazała nam Ci nie mówić, nie chciała robić Ci fałszywych nadziei, no a wiesz co się stanie jak przeciwstawisz się Miiko… A właściwie, to kto Ci o nich powiedział?

- Nie powiem Ci. – Uśmiechnęłam się zadziornie. – Wtedy będziemy kwita.

- Myślałam, że to był Valkyon.

- Nie, do niego też się nie odzywam… Ale chyba pora się uspokoić… Byłam zła, ale… Nie dam rady tutaj żyć jak nie zacznę choć trochę wam ufać. A właśnie, Ykhar… Misja?

- Oh, zupełnie zapomniałam! Musisz iść z Ezarelem, Ewelein i Alajeą na górę płatków burzy. Potrzebujemy paru roślin stamtąd, właśnie jest na nie sezon.

- Rozumiem…

- Miiko ma dla Ciebie słodki strój, oj, miałam nie mówić… Ale nie powiedziałam Ci jaki to – Zatkałam jej usta dłonią.

- Ej, ej, bo jeszcze mi wygadasz! – Zaśmiałam się.

~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~ ~*~

- O, widzę, że już w lepszym humorze? – Zapytała Miiko, gdy weszłam do Sali u boku Ykhar. Pozostali już tam byli.

- Pójdziecie poszukać odpowiednich ziół, Yhkar… - Mała Brownie podała wszystkim listę. – Podzielicie się na dwie mniejsze grupy. Ezarel i Gardienne nad jezioro…

- Co? – Elf wyraźnie zaprotestował. – Dlaczego znowu ja mam się z nią męczyć?

- Alajea nie może iść nad jezioro…

- Więc niech one dwie – Wskazał na mnie – Idą na szczyt!

- Też nie chcę iść z tym zniewieściałym elfem! – Wysyczałam przez zęby

- Że co, przepraszam!?

- Wszyscy wiedzą, że elfy są zniewieściałe… No wiesz, chodzą w sukieneczkach i śpiewają do drzewek…

- Pff.. Ci ludzie! Powinniście skończyć z tymi frazesami na nasz temat!

- Oh, możesz się przyznać, nikt nie będzie miał Ci za złe…

- DOSYĆ! – Miiko wrzasnęła na całą salę. – Idziecie razem i dopóki nie przestaniecie skakać sobie do gardeł wszystkie misje będziecie wykonywać razem

- Ale… - Elf zaczął, ale nie dane mu było skończyć

- BEZ DYSKUSJI!

- Ty zacząłeś – Syknęłam w jego stronę, ale widząc wzrok Miiko szybko się do niej zwróciłam. – Kontynuuj.

Usłyszałam, jak Ewelein szepce do Ezarela.

- Zamienimy się na miejscu, Miiko nas nie sprawdzi, mogę z nią iść, pewnie ciężko sobie radzić z człowiekiem…

- Cicho tam! Jak już mówiłam. Alajea nie może iść nad jezioro, a Ezarel zna się najlepiej na roślinach słodkowodnych. Gardienne jest tu nowa, musi się dopiero nauczyć o wyprawach, nie będę kazała jej iść zbyt daleko, a ty! – Wskazała na Ezarela – Masz ją wszystkiego nauczyć.

Zaklął pod nosem.

- A, mam też coś dla was. – Dała każdej z nas po komplecie ciepłych ubrań. Każdej inny kolor. Żółta dla Alajei, niebieska dla Ewelein. Mnie trafiła się klasyczna.

- Wyruszacie jutro z rana. – Oznajmiła.

Niestety, pomimo planu Ewelein (której nie zapomniałam nazywania mnie per człowiek) nie udało nam się rozdzielić. Alajea nie chciała słyszeć o wodzie, a okazało się, że Ewelein nie do końca wie jak sobie poradzić z niektórymi roślinami. Choć była świetnym lekarzem, jedną z roślin trzeba było wydobyć w odpowiedni, delikatny sposób. Tłumaczenie Ezarela „na szybko” Niewiele pomogło.

- Posłuchaj, zajmie nam to parę godzin, potem się spotkamy… Tyle wytrzymasz?

- Wiesz, że ja to słyszę? To co mówiłaś do tego zniewieściałego typa w sali też słyszałam…

- Też nie chcesz z nim iść, prawda?

- Oczywiście, że nie chcę!

- Ale musisz wytrzymać. Oboje musicie. Postaramy się szybko uwinąć. Nie chciałam Cię urazić, tylko wiesz…

- Co? – Ezarel spojrzał na nią wrogo.

- Tylko stwierdzam fakt – Mrugnęła do mnie tak, żeby on nie widział. – Jesteś nowa i z Tobą jest więcej użerania…

- Ech, niech będzie.- Chyba Ewelein znała trudny charakter Ezarela lepiej niż ktokolwiek inny. Możliwe, że chciała po prostu go udobruchać… Albo mnie.

Ezarel zajął się rozmową z Ewelein, ja z Alajeą. Zdawała się zachowywać normalnie opowiadając o „tych wszystkich fascynujących roślinach”. Elf unikał mnie aż do miejsca, w którym mieliśmy się rozdzielić.

- To już? No proszę, w dobrym towarzystwie czas szybko płynie – Powiedział do elficy. Zacisnęłam zęby.

- Postarajcie się nie pozabijać.. – Powiedziała nam na odchodne, a syrena pomachała nam ręką – Spotkamy się tutaj jak skończymy.  Obstawiam 4 godziny.

Ezarel ruszył w lewo nie odezwawszy się do mnie słowem. Niech mu tak będzie! Bucefał!!

Szliśmy tylko chwilę, gdy zobaczyliśmy jezioro. Nie zostało skute w pełni lodem chyba tylko dlatego, że wodospad na to nie pozwalał. Nie umiałam powstrzymać okrzyku zachwytu.

- Tu. – Powiedział do mnie wreszcie wskazując na schody na szczyt wodospadu. Weszliśmy. Rzeka była dość rwąca. Może nie aż tak głęboka, ale szeroka. Na drugą stronę prowadził drewniany most.

- Strój i nie przeszkadzaj.

- Miałeś mnie uczyć!

- Wykonanie misji jest ważniejsze. Dam Ci książkę potem.

- Zniewieściały elf. – Prychnęłam.

- Nie ma sprawy. I tak nie ma gorszej obelgi niż  c z ł o w i e k.

Stałam tak może z godzinę, Ezarel musiał się nieźle nagimnastykować, żeby zebrać dalej położone rośliny i nie wpaść do wody. Usłyszałam nagle okropny skrzek.

- Ez? – Zapytałam, ale ten się nawet nie odwrócił.

- To Crowmero, chowaniec, nie przeszkadzaj.

- Ale Ez..! – Krzyknęłam. Crowmero leciał prosto na niego…! – EZ DO JASNEJ !@$#%&

- Odwrócił się, w tym samym momencie ptak wepchnął go do wody.

- Ezarel!! – Wbiegłam na most i w ostatniej chwili go złapałam, prąd prawie go porwał. Złapał się mostu drugą ręką, ale coś zaczęło mnie dziobać – Ał!! – Krzyknęłam, dziobnął mnie w rękę tak mocno, że puściłam elfa, na szczęście ten trzymał się mostu. Wyjął coś z o torby i rzucił w ptaszysko.

Crowmero zawył i zaskrzeczał, po czym poleciał na kraniec mostu, ten sam, z którego przyszliśmy…

- On dziobie line!!! – Krzyknęłam.

- Biegnij! – Krzyknął do mnie, posłuchałam. Zaczęłam biec w stronę ptaka, ale było już za późno, jedna lina puściła, moje nogi wpadły do wody. Złapałam się drugiej liny.

- W drugą!

Pobiegłam na drugi kraniec. Ezarel trzymając się mostu także starał się tam dotrzeć, ale ledwie sięgał drewnianych stopni. Podałam mu rękę, żeby pomóc mu wyjść z wody akurat w momencie, gdy puściła ostatnia lina. Prąd był strasznie silny, że ledwie mogłam elfa utrzymać…

- Wszystko w porządku? – Trząsł się cały… Było straszliwie zimno w ciepłym ubraniu od Miiko, a co dopiero po takiej lodowatej kąpieli.

- A wygląda w porządku?

- Mówiłam Ci, żebyś się odwrócił, trzeba było mnie posłuchać! – Odeszłam od niego kawałek dalej. Już wyszedł z wody, niech sobie radzi! Taki zaradny elf!

Rozejrzałam się dokoła.

- Trzeba jakoś wrócić. To ptaszysko na szczęście odleciało, ale z mostu już nie skorzystamy… Z tej strony nie ma schodów?

- Nie, Niestety…

- Więc trzeba będzie jakoś zejść..

- Powodzenia. Może latem, ale na tej zlodowaciałej skale najprędzej się zabijesz. – Prychnął.

- To co proponujesz?

- Poczekać na pomoc. Ewelein i Alajea zaczną się martwić jak nie wrócimy.

- Zanim to się stanie miną godziny!

- A masz lepszy pomysł? Proszę bardzo! – Dygotał. Słyszałam szczękanie jego zębów. Nie jest dobrze…

- Więc utknęliśmy tutaj…?