Rozdział XXIII

Przestałam czuć już odór stęchlizny. Tylko czyste, świeże powietrze lasu. Chłopaki odwalili kawał dobrej roboty przez te parę dni. Odetchnęłam kilka razy i od razu poczułam się lepiej. Jednak było tu straszliwie cicho. Brakowało mi ptaków i innych zwierzątek w lesie… Choć nie pająków… Przynajmniej nie ma tutaj też komarów. Jakiś mały pimpel kicnął niedaleko mnie. Nastroszył uszu, rozejrzał się uważnie. Zobaczył mnie, ale nie uciekł. Uśmiechnęłam się, przykucnęłam i wyciągnęłam do niego rękę. Podszedł do mnie i dał się pogłaskać. Usłyszałam jakiś szelest za sobą, odwróciłam się, ale nikogo tam nie było.

- Musiało mi się wydawać, tak, mały? – Ale króliczek już gnał w stronę polany.

Poszłam dalej, coraz głębiej. Las nie był tu jeszcze do końca sprzątnięty. Choć ciała zabrano ślady krwi wciąż były widoczne. W końcu ją zobaczyłam, a raczej to, co po niej zostało… Same zgliszcza. Łzy same zaczęły mi spływać po policzkach. Otarłam je szybko.

- Cześć Yvoni. – Uklękłam przy niej. – Trzeba by Cię pochować, prawda? Pewnie tutaj właśnie chciałabyś zostać, tu, gdzie Twoje drzewo.

Zakasałam rękawy. Szybko okazało się, że kopanie w ziemi gołymi rękami nie było dobrym pomysłem. Gleba była twarda i sucha. Tym razem wyraźnie usłyszałam szelest za sobą. Odwróciłam się gwałtownie.

- Ezarel…

- Tak daleko się nie dokopiesz. Jedyne co przy sobie mam to łopatka ogrodowa… Ale to lepsze niż gołe dłonie. – Podał mi ją.

- Dziękuję… Skąd wiedziałeś, że tu będę?

- Nie wiedziałem. Przyszedłem tu posprzątać, ale…

- Posprzątać…- Pomyślałam.

- Pewnie chcesz zostać sama. – Powiedział szybko i odszedł skąd przyszedł… Miałam wrażenie, że nie tylko jego stopy słyszałam… Użyłam łopatki, którą mi dał. Wsypałam prochy do ziemi i zagrzebałam. Dokładnie w tym miejscu chciała mnie zabić… W tym miejscu zdarłam swoje palce do krwi zdejmując z niej pieczęć… I w tym miejscu uratowała mi życie.

Znów musiałam otrzeć łzy. Ale byłam szczęśliwa… Coś we mnie w środku zaznało w końcu spokoju.

Wróciłam do kwatery. Już szłam do swojego pokoju, kiedy usłyszałam wrzaski Miiko dochodzące z Sali kryształu.

- I MAM ROZUMIEĆ, ŻE KAZALIŚCIE  J E J  TO POSPRZĄTAĆ?! Czy wy nie macie za grosz empatii?!?!

- Nic jej nie kazaliśmy… Po prostu zobaczyliśmy, że tam idzie, poszliśmy za nią, żeby sprawdzić, czy wszystko gra, patrzymy, a ona kopie dziurę… - Usłyszałam głos Nevry.

- Zdawało się, ze sama chciała to zrobić, więc dałem jej swoją łopatkę.

- Postaliśmy tam chwilę – Tym razem Valkyon… - A potem wróciliśmy po rzeczy i przyszliśmy zdać raport.

- Mogliście jej chociaż pomóc…

Uchyliłam lekko drzwi. Jamon spojrzał na mnie, ale przyłożyłam palec do ust dając mu do zrozumienia, żeby nic nie mówił. Chyba się wahał, ale ostatecznie milczał.

- Już mówiłem. Wyglądała, jakby sama chciała to zrobić…

- Nie powinniście zostawiać jej samej! Wróg czyha wszędzie!

- Cześć Miiko. – Udawałam, że dopiero weszłam. – Czemu tak krzyczysz?

- Oh… To ty…

- Tak… Dziewczyny mówiły, że wszyscy sprzątają las… Pomyślałam, że pomogę i chociaż Ją pochowam… Oh, Ez, Twoja łopatka. – I udając, że uznałam ich miny za pytające powiedziałam. – Ezarel dał mi ją, kiedy przyszedł posprzątać tamtą część lasu… - Wyjaśniłam.

- Ah, to tam wtedy zniknąłeś! – Nevra zachował się tak naturalnie, że gdybym nie wiedziała, uwierzyłabym w tę scenkę. Valkyon jednak był widocznie poddenerwowany.

- Zastanawiałem się, gdzie wtedy byłeś.

- W każdym razie… Co tu robisz? – Tym razem odezwała się Miiko.

- Przyszłam zdać raport. Yvoni została pochowana pod swoim drzewem.

- Rozumiem.

- Mogę już iść? Od jutra wracam do pracy.

- Jesteś pewna? – Valkyon wyraźnie się o mnie martwił, ale uśmiechnęłam się do niego. – Tak. Właśnie tego potrzebowałam. Ah, Ez… Dziękuję… Że pozwoliłeś mi to zrobić samej…

Przytaknął bez słowa.

- No już, uśmiechnijcie się! Niewiele takich pięknych i słonecznych dni czeka nas w najbliższym czasie! – Odwróciłam się do nich z uśmiechem. – Już po wszystkim, nikt już tam nie zginie.

Uśmiech był szczery. Czułam ten przyjemny spokój, jakiego nie czułam już dawno

- A skoro moja rola tutaj już się skończyła… Może będę mogła jakoś wrócić do domu! – Wykrzyknęłam radośnie.

- Wiesz, że grzybowy krąg Cię tam nie zabierze…

- Oj Miiko..! Myślę, że Oracle chciała, żebym tu trafiła, a skoro zrobiłam swoje… To pewnie znajdzie sposób, żeby mnie odesłać! Pewnie macie tonę pracy, pójdę już! – Powiedziałam pełna optymizmu. Musze przepisać dla nich dziennik i napisać książkę kucharską zanim wyjadę! Tylko oni mieli jakieś takie… Nietęgie miny.

W nocy obudziły mnie jakieś stuki. Serafina wyjrzała przez okno, wyglądała na zdenerwowaną. Wyjrzałam. Chciałam krzyknąć ale powstrzymałam się w porę. Zamaskowany mężczyzna. Pomachał do mnie dając mi do zrozumienia, że mam za nim pójść…

Zawahałam się, była druga w nocy… Zdecydowałam się jednak. Wzięłam w rękę pierwsze lepsze okrycie i wyszłam w piżamie. Wszędzie było cicho, nie spotkałam nikogo. Nagle ktoś złapał mnie za usta i pociągnął. Serce biło mi jak szalone, ale siedziałam cicho. Nieznajomy odezwał się do mnie po raz pierwszy… A jego głos… Miałam wrażenie, że gdzieś go już słyszałam.

- Oszukali Cię. Są sposoby, byś mogła wrócić do swojego świata.

- C-co?

- Oni Ci nie ufają… - Położył dłoń na mojej twarzy

- Jakie sposoby…?

- Portale do Twojego świata. Tak zdobywa się pożywienie. Oni wiedzą, jak je aktywować, ale nie chcą Ci pomóc. – Dotykał mnie w tak delikatny sposób… Poczułam, że mogę mu ufać, tylko… Dlaczego? Dopiero po chwili poczułam coś jeszcze, jakby ostrzeżenie gdzieś głęboko we mnie.

- To nie on. – Usłyszałam głos w swojej głowie.

- Yvoni…?

Odsunął się.

- Dlaczego zabiłeś Yvoni?

- Ktoś tam jest? – Usłyszałam czyiś głos. Odwróciłam się, ale nieznajomego już nie było.

- To tylko ja! – Odezwałam się. – Nie mogę spać…

Ewelein podeszła do mnie zdziwiona.

- Oh, rozumiem… Chcesz coś na sen?

- Nie, nie… Myślę, że świeże powietrze najlepiej mi zrobi… - Starałam się powstrzymać drżenie złości. Wszyscy mnie oszukiwali… Ewelein, Miiko, Ezarel, nawet Valyon! YKHAR! – Pójdę już, może w końcu usnę…

Ale nie usnęłam… Całą noc myślałam o tym, co powiem Miiko. A już zaczynałam ją lubić!! Z samego rana ruszyłam, by się z nią rozprawić.

- Miiko, musimy porozmawiać! – Powiedziałam poważnie.

- Co znowu? Jestem zajęta!

- Okłamywaliście mnie!

- Uh… Co?

- Portale, wiem już o nich, moglibyście mnie zabrać do domu, a zamiast tego więzicie mnie tutaj!

- Kto Ci o tym powiedział…?

- Ohhh.. Czyli to taka wielka tajemnica przede mną, tak?! – Kipiałam ze złości. – Chcieliście mnie tu zamknąć, tak?!

- Zamknąć? – Prychnęła. – Możesz śmiało odejść, nikt Cię tu nie trzyma! Śmiało, pomogliśmy Ci, daliśmy ci schronienie, jedzenie, a ty tak nam się odpłacasz?!

- Nikt mnie nie pytał o zdanie!

- A co mieliśmy Ci powiedzieć?! Pakuj się i wynocha?! Nic nie wiedziałaś o tym świecie!

- Wrzuciłaś mnie do więzienia!

- A ty co byś zrobiła?! Pojawiłaś się nagle w świętym miejscu, co?! Powinnam była raczej ci się ukłonić i obwieścić twoje przybycie?

- Mogłaś dać mi szansę na wyjaśnienie!

- Przecież dałam!

- Gdyby nie Kero nic byś nie zrobiła!!  - Odwróciłam się na pięcie i wyszłam w kierunku centrali waląc drzwiami. Miiko dogoniła mnie po chwili.

- A ty gdzie się wybierasz?!

- Odchodzę, dałaś mi wybór, nie chcę mieszkać w domu pełnym kłaców! – Zwróciłam uwagę chyba wszystkich w okolicy.... – Jak mam zostać w miejscu, w którym nikomu nie ufam?!

- Wszystko Ci wyjaśnię… - Powiedziała, wyglądała na zakłopotaną. – To nie tak, że Cię okłamaliśmy… Chodź, wróćmy do Sali, tam wszystko Ci powiem.

Poszłam za nią. Nawet chłopaki poszli za nami.

- Co, przyszliście oglądać przedstawienie? – Syknęłam do nich. – Nawet ty, Valkyon… A Tobie ufałam! – Powiedziałam plując jadem.

Miiko wyjaśniła mi wszystko. Czym są portale, jak ich się używa, a także jak trudno jest je otworzyć. Opowiedziała mi o ich cenie, a także o wojnach toczonych z ich powodu. Dowiedziałam się, że osoba, która podróżuje przez kręgi czarownic, zmaterializuje się w miejscu, który jest związany z jego głęboką "istotą" lub pragnieniami. Dlaczego ja zmaterializowałam się tutaj…?

- Naprawdę… Jest nam bardzo przykro. – Powiedziała w końcu. Wydawała się być szczera… Teraz, gdy się uspokoiłam mogłam się nad tym spokojnie zastanowić. W zasadzie… Doskonale ich rozumiem. Na miejscu Miiko też wolałabym nakarmić swój kraj niż wysłać jakąś obcą dziewczynę do domu.

- Powinnaś była mi powiedzieć. Zrozumiałabym to. Teraz po prostu czuję się… Obco. Byłam pewna, że mogę Ci ufać, teraz już tego nie czuję.

- Nie przeginaj… - Powiedział Ezarel. Spojrzałam na niego smutno. Potem zwróciłam się do Miiko.

- Straż jest Twoją rodziną, prawda?

- Tak… - Powiedziała powoli.

Uśmiechnęłam się blado.

- Też chciałabym tak powiedzieć…

Wyszłam. Po prostu wyszłam. Chciało mi się płakać…