Rozdział V

Przepraszam za opóźnienie, ale rozwaliłam sobie rękę na fitnesie D: Postaram się w miarę regularnie wstawiać, ale jeszcze z tydzień łapę pooszczędzam.

Rozpakowaliśmy się, każde z nas zajęło jeden pokój. Choć były podobnej wielkości, jestem pewna, że Ezarel wybrał ten większy. Nic jednak nie powiedziałam, nie chciałam kolejnych kłótni, poza tym pokoje wcale aż tak się nie różniły.

Niestety, okazało się, że meble owszem były, ale wyposażenie już nie. Trzeba było kupić szklanki, garnki, sztućce… A to kolejne koszta.

- Proponuję też kupić szafę zamykaną na klucz.

- Po co?

- Tam schowamy dary dla Huang Hua.

- Nie wystarczy, że zamkniemy dom?

- Pamiętaj, że właścicielka na pewno ma zapasowe klucze, to dodatkowe zabezpieczenie. – Wyjaśniłam – Trzeba sprzedać jeszcze coś… Ale to już w innym lombardzie, najlepiej trochę oddalonym, tak na wszelki wypadek.

Sprawdziłam w telefonie jakieś lombardy, szybko znalazłam jeden kilka przystanków tramwajem stąd. Tym razem zamknęłam mieszkanie i poszliśmy razem z Ezarelem.

- Dobra, to tak… Najpierw kierunek lombard!

W lombardzie tym razem był mniej miły pan. Użyłam tej samej historyjki co ostatnio, mężczyzna jednak nie bardzo chciał ze mną współpracować.

- A pan nie ma w tej sprawie nic do powiedzenia? – Zwrócił się do Ezarela, wyraźnie nie chciał prowadzić interesów z kobietą.

- To jej biżuteria – Skwitował Ezarel. – Ja się wolę nie odzywać, bo jeszcze się rozmyśli.

Ezarel 1 sprzedawca 0!

W tym momencie mężczyzna podał wyjątkowo niską cenę.

- To nie jest więcej warte – Burknął.

- Chodźmy stąd, kochanie. – Odezwał się elf dziwnie akcentując ostatni wyraz – Ten pan chyba nie zna się na cenach biżuterii…

Ostatecznie utargował ponad 5 tysięcy.

Ezarel 2 sprzedawca 0.

- Nie wiedziałam, że umiesz się targować. – Przyznałam. – Skąd wiedziałeś, jakiej ceny żądać?

- Pamiętałem, ile dostałaś za prawie te same pierścionki ostatnio, powiedziałaś też, że to mniej niż są warte. – Uśmiechnął się do mnie – Moje misje też nieraz wymagały tego typu umiejętności. – Odrzekł z dumą. – Poza tym… Kobiety nie potrafią się widać targować!

- Kretyn!

Bałam się, przynajmniej w najbliższym czasie sprzedawać więcej. Może przesadzam, ale boję się, że robiąc coś takiego zwrócimy na siebie uwagę. Ezarel zgodził się ze mną. Lepiej, żeby nas tu nie wykryli.

Zrobiliśmy krótką listę. Uznaliśmy, że będziemy robić kilka tur, ze sklepów do mieszkania. Najpierw wybraliśmy się po ubrania.

- O, to jest fajne! – Powiedział głośno Ezarel wskazując na spodnie – Wydają się dobrze dopasowane.

- Ooo… Nie, nie, nie! Nie będziesz nosił rurek, tylko geje noszą rurki!

Ezarel już więcej się nie odezwał…

Wybrałam mu kilka zestawów i wysłałam do przymierzalni. Kupiliśmy dwie pary jeansów, dwie pary eleganckich materiałowych spodni, jedne materiałowe, bardziej luźne. Wszystko w dość uniwersalnych kolorach. Wzięliśmy też dwie eleganckie koszule, dwa T-shirty i coś na wierz. Na razie musi wystarczyć. Zaopatrzyłam go też w jesienną kurtkę w razie, gdyby było zimno. On sam wybrał sobie też bieliznę i skarpety oraz dwie pary butów.

- Mam już dość tego przymierzania… - Odburknął.

- Spokojnie, bo teraz ja!

Sama nakupiłam sobie również ogrom ubrań. Ezarel narzekał, że wydałam połowę naszych pieniędzy na same ubrania. Rzeczywiście, tak chyba było.

Odnieśliśmy wszystko do mieszkania. Każde z nas ułożyło sobie wszystko w swojej szafie. Mieliśmy po jednej szafie, identycznej, rozsuwanej. Na jednej stronie 5 półek, na drugiej wieszak i szuflada.

- Zmęczyła mnie ta bieganina… - Westchnął Ezarel padając na sofę – No i umieram z głodu.

- Możemy pójść coś zjeść… Chyba należy nam się jakiś ciepły posiłek. Co powiesz na pizzę?

- Czym jest pizza?

- Zobaczysz, najlepsza rzecz na świecie!

Pizzeria znajdowała się niedaleko. Po drodze zostawiliśmy klucz do dorobienia, żeby każde z nas miało jeden. Włożyłam telefon do nowo zakupionej torebki, także pieniądze i portfel wylądowały właśnie tam. Dałam trochę pieniędzy Ezarelowi na wszelki wypadek, włożył je do portfela, który z kolei powędrował do jego kieszeni w spodniach.

Złożyliśmy zamówienie. Ezarel nie krył podziwu co do pizzy.

- To jest wspaniałe, wyśmienite!

- Nie tak głośno… - Zrobiłam się cała czerwona, ludzie na nas patrzyli – Pizza to najzupełniej normalna rzecz…

- Zachwyt co do posiłku jest u was nie na miejscu?

- Nie, raczej nie…

- Jesteście dziwni… Kucharz powinien się cieszyć, że nam smakuje.

- Czeka Cię jeszcze wiele nauki, Ezarelu.

Odebraliśmy klucze. Najedzony Erazel, to szczęśliwy Ezarel! Najpierw zajęliśmy się rzeczami niezbędnymi. Znaleźliśmy tańszy market i tam kupiliśmy rzeczy typu talerze, sztućce, plastikowa miska, czy suszarka na ubrania. W drogerii dokupiliśmy też mydło, szampon i dwa żele pod prysznic, jeden męski, drugi damski.

Znów odnieśliśmy rzeczy, czas zleciał nam straszliwie szybko. Ezarel zajął się lekami, poukładał je dokładnie w szafce, dokupiliśmy trochę, plastry, nożyczki, inne leki, które wybrał elf, po przeczytaniu składów. Ja poukładałam w łazience środki czystości, podłączyłam lodówkę i usiadłam na kanapie.

- Zapomnieliśmy ręczników. – Burknęłam.

- Strasznie dużo wydaliśmy…

- Wiem. – Przegryzłam wargę. – Od jutra szukamy pracy. Spokojnie, mamy jeszcze dość pieniędzy, do końca miesiąca spokojnie nam starczy. Może do tego czasu uda nam się wrócić do Eldaryi. Musimy jeszcze zdobyć łóżka, zamówię jakieś przez Internet.

Padło na rozkładane wersalki. Udało nam się zdobyć dwie dość tanie, używane. Myślałam, że Ezarel zacznie narzekać, ale… Nic nie mówił. Od czasu, gdy tu jesteśmy wydaje się być jakiś przygaszony.

- Wiesz, Gardienne…

- Hmn?

- Teraz rozumiem co czujesz.

- Co masz na myśli?

- To co Ci zrobiłem, ja… Gdybym tego nie zrobił, mielibyśmy gdzie mieszkać i…

Nie zamierzałam mu w tym pomagać, po prostu na niego patrzyłam

- I… Sam teraz jestem daleko od domu, nie wiem, czy i kiedy uda nam się wrócić

- Ty jeszcze masz dokąd… - Skwitowałam.

- Właśnie dlatego… Tak bardzo mi przykro. – Przygryzł wargi – Ja… Nigdy nie powinienem był Cię wtedy pocałować, nie powinienem był godzić się na podanie Ci tego eliksiru… Teraz dopiero widzę, co tak naprawdę zrobiłem. Przez ten cały czas nawet nie wiem, jak z Tobą rozmawiać, Gardienne… Ja…

Gapiłam się w podłogę. Przez te wszystkie wydarzenia praktycznie o tym… Zapomniałam. Wstyd mi przyznać przed samą sobą, ale potrzebowałam w tym momencie Ezarela. Gdyby mnie wtedy zostawił, sama mogłabym nie dać sobie rady.

- Utknęliśmy w tym bagnie razem. – Powiedziałam w końcu. – Nie wiem, czy kiedykolwiek Ci to wybaczę… Ale faktem jest, że gdybyśmy się teraz rozdzielili żadne z nas by sobie teraz nie poradziło. – Mówiłam najbardziej sucho jak umiałam. Ezarel był cierpliwy, pozwolił mi skończyć.

- W takim razie, postaram się Ci pomóc najbardziej jak się da. W przetrwaniu czy tutaj, czy w Eldaryi, jeśli będziesz chciała ze mną wrócić. – Usiadł obok mnie – Już rozumiem, jak musiałaś się czuć w zupełnie obcym świecie… Kiedy już wrócimy, obiecuję, że zajmę się Tobą. Wytłumaczę Ci wszystko, czego nie będziesz potrafiła zrozumieć.

W końcu na niego spojrzałam, był poważny.

- Myślisz, że jesteś samotna, Gardienne… Ale nie jesteś…

Chciał mnie dotknąć, ale odepchnęłam jego rękę. Paradoksalnie właśnie teraz uderzyło mnie, jak bardzo byłam tam samotna, jak samotna jestem teraz… Utknęłam w „moim” świecie z osobą, która wyrządziła mi tak naprawdę najwięcej krzywd. Poza nim nie mam nikogo. Ta myśl straszliwie mnie frustrowała.

- Gardienne?

- Co?! – Burknęłam opryskliwie.

- Ochronię Cię.

- Słucham!? – Warknęłam na niego. – Niby przed czym mnie ochronisz?! – Otarłam szybko łzy, żeby ich nie widział.

- Przed czym będzie trzeba.

Znów miał te poważne spojrzenie, które zupełnie do niego nie pasowało. Odwróciłam wzrok. Nie powiedziałam nic. Patrzył na mnie i siedział przy mnie kilkanaście minut, w zupełnej ciszy. A ja tak bardzo chciałam być teraz sama…

Wymknęłam się do łazienki. Zamknęłam się tam na długo. Musiałam pomyśleć. Jednak na tyle długo, że Ezarel w końcu zaczął się do mnie dobijać pytając, czy nie strułam się pizzą…

Pizzą…

- Zapomnieliśmy kupić jedzenie!- Krzyknęłam wypadając z łazienki.

- Nie można jeszcze iść? – Zapytał Elf wyraźnie zaskoczony moim nagłym otwarciem drzwi. – Właśnie chciałem Cię pytać o kolację, umieram z głodu.

- Która godzina?

- 21:55…

- To już nie zdążymy – Padłam na kanapę.

Wydawało się, że Ezarel już ma zamiar coś powiedzieć, ale chyba rozmyślił się. Otworzył usta dopiero po chwili.

- To może pójdziemy spać…?

Przytaknęłam bez słowa.