Rozdział II

W poniedziałkowy poranek założyłam cienką bluzkę z długim rękawem. Nie chciałam, żeby ktokolwiek to zobaczył. W ogóle nie chciałam tego zrobić. Mama od razu zapytała, czy nie będzie mi za ciepło, ale odparłam, że wczoraj było chłodno, a przed południem ma padać. W drodze do szkoły z przyzwyczajenia co chwila podwijałam rękaw, ale łapiąc się na tym, zaraz szybko go opuszczałam. Było widać opatrunek, więc musiałam uważać. Po wejściu do szkoły zobaczyłam Kim, Irys i Violettę.

- Słyszałam, że byłaś u Lysandra, co u niego słychać – Irys zapytała zaniepokojona, Kim zaraz po niej dodała.

- Wszystko w porządku, dziewczyno? Barbie Cię nagaduje?

- Nie, nie! – Odparłam szybko, uśmiechnęłam się najbardziej szczerze, jak tylko umiałam. Powoli fałszywy uśmiech wchodził mi w krew. – Po prostu do teraz na samo wspomnienie przechodzą mnie ciarki,  to było straszne. – Przyznałam. – Ale z Lysandrem jest coraz lepiej. Jest trochę oszołomiony, ale dochodzi do siebie.

- Wiedziałyśmy, że będziesz coś wiedzieć. W końcu jesteście z Lysandrem blisko. – Violetta uśmiechnęła się do mnie. Przez chwilę spojrzałam na nią zaskoczona, ale uśmiechnęłam się znowu.

- Skądże. – Próbowałam zapanować nad łamiącym się głosem.- Jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Nie ukryjesz tego przed nami – Kim znów posłała mi dość charakterystyczny uśmiech. Spojrzałam na nią. Znów z tym samym uśmiechem.

- On już kogoś kocha. – Powiedziałam spokojnie. Wszystkie trzy spojrzały na mnie dziwnie.

- Ale… - Irys zaczęła, jednak przerwałam jej szybko.

- Zaraz zacznie się historia. – Zaśmiałam się lekko, bardziej z nerwów – Faraz nie będzie zadowolony, jak się spóźnimy.

* * *

Dzień przeleciał dość spokojnie. Rozalii nie było dzisiaj w szkole, ale z tego co słyszałam od dziewczyn, butik Leo był dzisiaj otwarty. Widocznie wrócił już do pracy, w końcu był zamknięty cały tydzień, a Lysandrowi się poprawiło…

Tak… Poprawiło…

Nie umiałam powstrzymać westchnięcia. Choć usiadłam dzisiaj sama Alexy popatrzył na mnie zmartwiony z ławki obok.

- Lavielle, czy wszystko… - Przerwał mu dzwonek. Wolałam uniknąć tej rozmowy. Wyszłam szybko na korytarz i zaczęłam grzebać w szafce.

- Proszę, proszę, kogo my tu mamy, co? – Amber stanęła przede mną razem z Li i Charlotte. – Czyżbyś zdążyła zniszczyć życie już całej szkole? Lysander chyba już naprawdę nie mógł z Tobą wytrzymać, że wskoczył pod samochód.

Spojrzałam na nie w szoku. Jak można żartować z czegoś takiego?! Ale… W jednym miała rację. Jej życie zniszczyłam. Miała prawo mnie nienawidzić… Możliwe… Możliwe, że życie Lysandra też bym zniszczyła…

Spuściłam wzrok.

- Zobacz, nawet nie może zaprzeczyć. – Charlotte popchnęła mnie na ziemię.

- Zostawcie ją.

Kastiel zaszedł je od tyłu.

- Kastiel… - Zaczęła Amber – Przecież… Już po lekcjach…

- Tak, ale chciałem ją odprowadzić do domu.

Amber zamurowało.

- Idźcie już stąd. – Gdy to powiedział, Amber spojrzała na mnie, jakby chciała mnie zabić. Kastiel odprowadził je wzrokiem.

- Wszystko gra? – Chwycił mnie za nadgarstek, żeby pomóc mi wstać…

- Auć! – Cofnęłam szybko rękę. Kastiel spojrzał na mnie niepewnie.

- Zrobiły Ci coś?

- Nie… To tylko…

- Pokaż! – Był poważny. Nie zważając na moje protesty pociągnął mnie i podciągnął mi rękaw. Staliśmy przez chwilę w milczeniu.

- Ty tak poważnie…?

- Ja… Zacięłam się dziś rano, jak…

- Idziemy.

- C-co?

- Idziemy. Do Rozalii

- Nie mogę… Mam szlaban…

- Twoi rodzice jeszcze są w pracy, idziemy.

Nie miałam wyboru, musiałam za nim pójść. Trzymał mnie za drugą rękę, żeby nie zrobić mi krzywdy, ale mimo wszystko ciągnął mnie dość mocno…